Ik was gistermiddag in het ziekenhuis omdat mijn voet niet echt goed geneest. Geen punt, ik kon langskomen en er kwam ook gelijk een arts naar mij toe. Een stoere meid, die, terwijl ze mijn voet controleerde, continue opgepiept werd door anderen. Ze wordt opnieuw doorverbonden en ik hoor natuurlijk alleen maar haar zinnen. Dat klonk ongeveer zo.
‘Ja, mevrouw maar die klachten zijn heel normaal. Er staat echt drie weken rust’
‘U wilt gips, dat kan wel maar de pijn wordt niet minder als ik er gips omheen doe’.
‘Ik begrijp dat u een feestweekend voor de deur heeft maar dat is toch geen reden om een been te laten gipsen als er voor deze operatie die u gehad heeft, rust staat voorgeschreven’.
‘Nee, vandaag lukt echt niet. Deze week lukt echt niet. Dat wordt op zijn vroegst volgende week’.
‘Maar nogmaals, ik zie het niet echt zitten om te gipsen omdat u dan kan dansen, dat is niet echt een geldige reden, lijkt me’.
‘Is goed, dan zie ik u volgende week’.
‘Dag mevrouw’.
Ze zucht. En ik denk: jeetje. Ik wil, ik wil, ik wil dansen. Nu, heute nog verdomme.
Wat een rare mensen toch in deze rare wereld.