Ik wil geen grenzen meer verleggen. Maar ja.

Om je te ontwikkelen en te groeien moet je grenzen verleggen. Dat verleggen begint al jong in je leven. De eerste keer dat je figuurlijk je moeders rokken loslaat… de eerste stapjes zet in wat een eigen leven heet. We hebben ze allemaal gezet. Soms, ben ik het een beetje moe. Dan vind ik dat ik recht heb op de grenzen die er zijn.

Mijn leven als zzp’er is best oké. Heel soms, al fietsend en mijmerend, vraag ik me in verbijstering af wat ik heb gedaan. Hoeveel ik verdiende toen ik nog een baas had, hoeveel vrije dagen ik gewoon kreeg zonder inkomsten te verliezen, hoe gestructureerd het leven was. Maar nee, geen spijt. Ik zou de keuze elke dag opnieuw doen.

Onbekend

Het leuke en tegelijk toch ook het enge van kiezen voor je eigen koers, is het onbekende. Wist ik met de baan die ik had wat mijn taken waren, hoe laat ik mocht komen en gaan, wie mijn collega’s waren, als zzp’er moet je plotseling weer zelf initiatief nemen. Keuzes maken. Maar vooral moet je elke keer grenzen verleggen. De comfortzone bestaat niet meer. Soms zijn het muizenstapjes over grenzen heen, soms, voor je gevoel, heb je een paspoort nodig om de comfortzone te kunnen verlaten.

Werknemer of werkgever

Als werknemer volg je de baas. De directie bepaalt de weg die zij op willen gaan en samen wandel je er al dan niet mopperend, achteraan. Je kunt je schouders ophalen als je de keuzes weer eens niet begrijpt, denken ‘het zal mijn tijd wel duren’ of er weer vol enthousiasme voor gaan. Als je jezelf werk moet geven (grappig, ik bedacht bij het kopje ‘werknemer of werkgever’, dat ik ‘werkgever’ zelf als woord bedacht had – goed bezig dus :-)) ben je zelf de keuze. En dat elke dag opnieuw. Voor iemand met een tamelijk autistische inslag, het liefst blijf ik mijn eigen donkere hol, zijn dat megastappen.

Grenzeloos moe

Deze week voelde ik een grenzeloze moeheid opkomen. Als holbewoner vind ik het zzp’er zijn prima. Me, myself, I, in mijn kamer, achter mijn computer, mijn taal en tekens. Maar soms moet je ook freelancen in de grote wereld. Hoor je jezelf stomme vragen stellen: ‘hoe gaat deze computer aan?’, ‘kan ik direct naar buiten bellen?’, ‘wil er iemand koffie’. Nieuwe dingen leren, nieuwe dingen doen. Grenzen verleggen. En ik weet dat over een week of wat, deze grenzen opgeheven zijn en niet meer bestaan, tot de volgende grenzen opdoemen.

Ik mis niet de zekerheid van inkomen. Maar soms mis ik de geruststelling van ergens komen en weten wat de regels zijn. Er zijn mensen die van nature ‘outgoing’ zijn. Dat openene, die ontwapende lach, die teksten die vanzelf uit hun monden lijken te stromen. Dan wil ik ook zo’n mond.

Vandaag bedacht ik om aan het woord  zzp’er een andere betekenis te geven.
Zij Zet Punten. Letterlijk en figuurlijk mijn eigen grenzen aangeven. Ik kom er niet onderuit. Weer wat geleerd.