Ik weet niet hoe het met jullie zit maar met het verstrijken der jaren, verstrijken ook wat grijze hersencellen. Vrees ik. Ik verhaspel continue spreekwoorden en gezegdes. Zoiets als de klok horen tikken maar niet weten waar de klepel hangt.
Zo wilde ik gisteren in een blog schrijven dat iets met de paplepel is ingegeven. Maar het waren geen zoete koekjes waarover ik had: ik bedoelde foute en kwaadaardige denkbeelden. Ik schreef dus nogal woedend dat ‘het er met de pollepel was ingeslagen’. Dat het niet klopte voelde ik aan mijn water dus ik heb het heel snel weggehaald en vervangen door het ongevaarlijke, letterlijke woord: ‘geplaatst’.
Maar ik vind het een goed spreekwoord. Iets is er met de pollepel ingeslagen. Pollepel verwijst naar het keurige familieleven, het koken, het gezellig bezig zijn met een grote pan soep voor de familie. Pollepel klinkt ook vanuit zichzelf rond en gezellig. Nooit een foute pollepel ontmoet.
Maar als er met een pollepel geslagen worden, nee erger, iets wordt er mee ingeslagen, dan zijn de poppen aan het dansen. Dat maakt het allemaal nog net wat erger dan dat het er met een stok is ingeslagen. Onder het mom van ‘gezelligheid en hoe het hoort’ worden er foute en gemene denkbeelden in iemands hoofd gestopt. Daar wordt nog even flink geroerd zodat niemand de substantie aan denkbeelden nog uit elkaar kan halen.
Wat overblijft is linke soep.