Is het de leeftijd? Is het nu echt gebeurd? Meestal ben ik ‘in’ voor alle nieuwe technische snufjes. Van telefoon tot computer, van tablet tot robot stofzuiger, van downloaden tot cloudsharen. ik vind het leuk. Ik wil het ook. Maar nu even niet. Ik haak af. De drone is niet aan mij besteed. Ik zie heus wel dat het geinig is, dat het gaaf is, dat je prachtige opnames kan maken van natuur, van sportwedstrijden, van gebouwen. Maar hoe neem je zoiets mee in je tasje?
En naïef als ik dan toch weer ben, ik had nog helemaal niet gedacht aan de mogelijkheid dat een of andere gek een explosief kan hangen onder zo’n ding en het kan afleveren waar hij of zij maar wil. Dat er met een special delivery een pakketje wordt bezorgd in je achtertuin en dan de knal. Hoe vreselijk is het toch dat met elke spectaculaire ontwikkeling ook de minder goed bedoelende mens op ideeën wordt gebracht. Gemak dient de mens, maar gemak dient ook de dood.
Over een jaar of wat vragen kleuters een drone voor hun verjaardag en die krijgen ze dan ook. En dan moeten er regels komen over wanneer wel en wanneer niet. Of een leeftijdsgrens. Of luchtcontrole op registratie. Krijgen we drone-ongelukken in de lucht of op je hoofd. Een dronespecialist zei: ‘We zijn nog helemaal niet gewend aan een 3-deminsionale wereld, we beginnen pas. Als je straks oversteekt kijk je niet alleen naar rechts en naar links maar ook boven je.’ We zien ze vliegen is dan helemaal zo gek nog niet.
Maar ik even niet dus. Weet je wat ik wel nog steeds zou willen hebben? Een op afstand bestuurbare auto. Een die gewoon op de grond rijdt. Lekker ouderwets.