Ik rook niet meer

Al zeker een jaar of zes ben ik een ‘e-smoker’. Ook niet goed en gezond maar een stuk beter dan ’the real thing’. Toch wist ik me nooit raad met vragen op medische formulieren als ‘rookt u’? Volmondig ‘nee’ kon ik niet zeggen, volmondig ‘ja’ wilde ik niet zeggen. Maar na gisteren weet ik het zeker. Ik rook niet meer.

Herken je dat? Dat je thuis weggaat met een vaag gevoel van iets vergeten. Dat je in je hoofd het rijtje opnoemt van vergeetbare dingen om te concluderen dat je alles bij je hebt. Om dan, op een moment, er achter te komen, dat je wel iets vergeten bent: geld, zonnebril, dropje, batterij.

Gisteren vergat ik mijn batterij, een essentieel onderdeel van mijn e-sigaret. Als een echte verslaafde reageerde ik met ongeloof om daarna de hele wereld de schuld te geven van mijn ongelukkig-zijn. Ik koos voor een makkelijke oplossing omdat bietsen niet echt in mijn aard zit. Ik kocht een pakje sigaretten.

Vreemd en vies

Ik pakte het witte ding tussen de vingers, vroeg mijn buurvrouw een vuurtje en trok er wat onwennig aan het ding. Om eigenlijk maar één ding te vinden: wat is dit smerig. Kloppend hart, misselijk en dat alles met een gevoel van iets doen dat niet mag. Ik heb het ding uitgedrukt.

Ik ken veel mensen die een e-smoker proberen om dan uiteindelijk te falen. Blijkbaar gaat het niet alleen om de nicotine maar is er iets anders in het witte stokje waar we gek van worden. Wie heeft trouwens ooit bedacht om een sigaret wit te maken? De kleur van onschuld en zuiverheid. Slim.

Blijft de vraag wat er in een sigaret zit, behalve nicotine, dat het zo lastig maakt om te stoppen. Want 1) het is vies, 2) het stinkt 3) het is een matennaaier.

Formulier

De volgende keer kruis ik toch iets zekerder het vakje ‘nee’ aan als er gevraagd wordt of ik rook en zo ja, hoeveel dan. Als er ruimte is zal ik er handmatig bij zetten dat ik wel nicotine tot me neem. Aan de andere kant, wie vult er in dat ze wel een pilletje nemen, een blowtje doen, een glaasje drinken, te hard rijden, te veel werken, te ongelukkig zijn?

Maar het meest verrassende was de herkenning van het gevoel van toen. Hoe ik en jij waarschijnlijk, ooit een eerste sigaret opstaken. Dat rare ding te voelen tussen je vingers, een vieze smaak, een hoestbui, stank, rook, onbenul. En dan doorzetten alsof je over een winnaarsmentaliteit beschikt. Om er dan jaren later achter te komen dat er van die winnaarsmentaliteit weinig meer over is.