Als blogschrijver kun je putten uit veel. Alles wat je ziet, leest, hoort, vermoedt, bedenkt, verwacht, bewondert, verafschuwt. En toch zijn er dagen dat je denkt: ‘wat nu?’ Waar gaan we het over hebben.
Is een dagelijkse blog schrijven dan een doel op zich? Het zou niet mogen. Een enkele keer sla ik ook over, als er echt niets is of als dat, wat op papier staat, geen hout snijdt. Hoe dan ook, het gaat er bij mij niet in dat er niets is. Er is altijd IETS. Misschien heb ik die dag niet opgelet, was ik gesloten, heb ik niet gezien en gehoord, niet willen zien of horen, maar er is natuurlijk altijd IETS. Dat moet.
Tijdens de opleiding ‘docent creatief schrijven’ hoor ik van Guus Middag, die zijn column altijd begon met ‘ik maak nooit iets mee, behalve vorige week woensdag (gisteren, vorig jaar, vannacht). En dan vertelde hij iets dat hij toch maar mooi even mee had gemaakt. Het grappige is dat als je in jezelf fluistert: ‘ik maak nooit iets mee, behalve…’, je ineens iets meemaakt. Dan denk ik ineens aan de buurvrouw die ik gisteren zag, ze zwaaide vrolijk naar ons. Hoe is het met haar? Of ik bedenk ineens dat ik wel in heel veel groepjes zit en af toe een groepsmoeheid voel. Of dat ik deze week met verschillende mensen iets recht te breien had en dat ook heb gedaan. Of ik denk aan de discussie van gisteravond over ‘goed mens’. Wat is goed, wanneer ben je goed? Of herinner me ineens weer de naam van een zeldzaam vogeltje: de Humes bladkoning. Schijnt ineens rond te vliegen in Vinkel. Ik ga er niet voor onderweg maar mijn buren, vogelaars tot en met, misschien wel.
Mind the gap. Dat is wat ik zeggen wil.