Ik weet er geen mooie vertaling voor: c’est le ton qui fait la musique. Iets als ‘het is de toon die de muziek maakt’. Meestal wordt het gebruikt als je wilt zeggen: ‘ja, maar het gaat erom hóe je het zegt’, de toon, de intentie, de keuze van woorden. Maar ik neem het vandaag letterlijk. De toon die de muziek maakt.
Soms ga ik op zoek naar muziek. Nieuwe muziek van voor mij onbekende artiesten en heel soms word ik dan verrast door wat ik tegenkom. Zoals gisteren. Ik kom uit bij een Poolse zangeres, geen idee wat ze zingt maar het raakt me. Dan kom ik terecht bij Aya Nakamura, wat een power en vrolijkheid. Iemand wijst mij op Kitt Philippa, mooi en intens.
Maar dan. Allison Moorer.
Nooit van gehoord maar haar stem raakt me. De eenvoud, het verdriet. Geen vrolijke plaat. Ik google haar en lees over het trauma dat haar en haar zus is overkomen. Hoe haar vader voor de ogen van zijn twee dochters eerst de moeder doodschiet en daarna zichzelf een kogel door het hoofd jaagt. Bam. Bam. De zusjes worden beide muzikanten en op Blood, de nieuwe cd van Allison Moorer zingt zij haar zelfgeschreven nummers die vooral gaan over de dood en de zoektocht naar het waarom.
Ze vindt ergens op zolder teksten van haar vader die ook muzikant was. Eén van de teksten zet zij op muziek. I’m the one to blame. En misschien zegt het meer over mij en mijn gemoedstoestand maar ik vind het zo mooi.
1 reactie
Het is werkelijk prachtig