Johan Derksen heeft wel gelijk als hij zegt niets te snappen van die volle tribunes als ons vrouwenteam voetbalt. Hij gunt hen de aandacht maar vermoedt dat Nederland gewoon weer een keertje de polonaise wil lopen.
Jort Kelder kan er maar niet aan wennen: vrouwen met spieren. En al vindt hij boksende vrouwen erger, voetbal is ook voor hem een stap te ver. Maar als hij kijkt naar de vrouwen laat hij een goedkeurend hummetje horen want ‘dat ziet er appetijtelijk uit’.
Ene Angela die schrijft voor het AD is ook trots op de vrouwen, alleen die rochel? Kan dat achterwege blijven?
En dat vrouwen oprechter voetballen? De eerste schwalbes zijn al gevallen.
Maar weet je wat. Het maakt mij geen reet uit. Ik ben trots en een tikkie jaloers.
Vroegah
Belden jongetjes aan de deur. ‘Mevrouw, mag Anja komen voetballen.’ Anja mocht. Ik pingelde mee met de gastjes en keek vol afgunst naar een jongen die behendiger was dan ik. Ik was in het voetballen één van hen en hoorde er bij. Dat je als meisje echt zou kunnen voetballen bij een club met een shirtje en een broekje? Een stap te ver. Toen. Het maakt niet uit, ik ging handballen en dat was ook heel leuk.
Kloppend hart
En zo zit ik nu met kloppend hart voor de televisie. Mijn hart klopt snel maar niet alleen door de spanning. Mijn hart klopt vol verrukking door de mogelijkheden die ik zie. Het vrouwenvoetbal staat nog maar aan het begin van een hele, lange weg. Maar ze staan er toch maar mooi. Dat ze nu nog denken een vrouwencoach nodig te hebben, dat mag ook. Later komt pas de vraag, wie de beste trainer is en dat kan best een man zijn. Over een jaar of wat heeft een mannenclub uit de eredivisie misschien ook wel een vrouw als trainer. De eerste vrouwelijke scheidsrechters bij mannenvoetbal lopen al rond op het veld.
De beste
Ik ben niet zo van ‘vroeger’ en achterom kijken. Maar als ik mijn ogen sluit dan zie ik hoe ik zelf in dat Nederlandse elftal speel en goed ben natuurlijk. Ik scoor natuurlijk, pingel iedereen er uit en ben snel en ben natuurlijk gewoon de beste. Als ik mijn ogen open zie ik een iets te zwaar lijf kreunend pogingen doen om een tram te halen. Schuifel ik bijna voetje voor voetje de trap af omdat de k-knie nog steeds niet wil.
Soms is het echt te laat voor gevoelens van spijt en heimwee. Is de tijd die achter je ligt een gepasseerd station (of stadion) die zelfs met foto’s amper nog tot leven komt.
Maar vrouwen voetballen, meisjes gaan voetballen, vaders en moeders vinden dat niet raar en staan net zo goed schreeuwend langs de lijn.
Rolmodellen
Als ik hoor wat mannen en vrouwen van voetballende vrouwen verwachten lijken zij een extra taak te hebben. Een soort van ‘supermensen’ moeten het zijn, die met een glimlach opzij gaan bij een aanstormende spits. Want vrouwen moeten toch vooral vrouwen blijven. Binnenkort zal de kledingindustrie zich storten op het maken van sexy outfits.
Maar weet je wat. Vrouwen zijn net mensen. Een rochelende man vind ik net zo onaantrekkelijk als een rochelende vrouw.
Dus moet je rochelen? Rochel lekker.