Door alle commotie rond het Koningslied word je plotseling weer met je neus op Hollands Kleinheid gedrukt. Merk ik ook dat ik wil dat het buitenland trots en blij met ons is maar leer ik tegelijk dat je eerst weer trots en blij met jezelf zou moeten zijn. Een land is zoals zijn zwakste inwoners.
Gisteravond voetbal gekeken. Bayern München – Barcelona. Ik was voor Duitsland en dat verwonderde me zelf. Waarom had ik ineens sympathie voor Duitsland. Conclusie: Duitsland speelt gewoon echt goed voetbal, volwassen. Er staan ook volwassen spelers op het veld, geen meesmuilende jongetjes die hun gelijk niet krijgen. Zelfs Robben stond gisteravond als een volwassen vent te midden van kornuiten. Was hij degene die zijn collega’s tot rust maande omdat er twee keer een penalty door hun neus was geduwd. Robben was ineens de verstandigste en zei: ‘Kom op jongens, we staan voor, waar hebben we die strafschoppen voor nodig?’
Als Robben het kan, dan kunnen wij het toch ook. Even niet zeuren, niet zeiken. Blij zijn met oranje omdat we reden hebben om blij te zijn. Dat lijkt me mooi volgende week. Als Willen onze koning wordt. Eeerlijk is eerlijk, ik moet er ook aan wennen dat die jongen nu ineens mijnheer Koning wordt. Maar het gaat mij niet zo om de koning, het gaat mij om verbondenheid. En als dat een koningshuis is, waarom niet de onze? En als dat oranje is, waarom dan niet een keer met reden de straat opgaan. Niet omdat we hebben verloren maar omdat we zo vreselijk veel te winnen hebben.
1 reactie
Dat bedoel ik!