Er gebeurde iets vreemds deze week dat ik maar niet los kan laten. Mijn zus deelde een nieuwe profielfoto. Maar toen ik op de foto klikte kreeg ik alle profielfoto’s van haar te zien. Dezelfde vrouw, andere foto’s.
Ik scrolde tussen de foto’s door en klikte op een foto om te vergroten. Ik zag een vrouw die ik niet kende. Dat klinkt raar want ik ken mijn zus al jaren. Maar ik zag een vrouw die ik niet eerder gezien had. Ik zag ogen, ik zag heel bewust de kleur van haar ogen en het leek alsof ik door haar ogen heen naar binnen kon kijken.
Alsof ik voor het eerst echt mijn zusje zag zoals ze is. Haar wezen. Had ik eindelijk gezien of had ik eindelijk gekeken? Wat ik zag was nog mooier dan dat ik normaal ervaar als ik haar zie. Wat was dit?
Rebirth
Het deed me denken aan een rebirth-sessie van jaren geleden. Rebirthen is een ademhalingstechniek, vaak gebruikt binnen therapeutische doelen, waarbij je door een bepaalde manier van ademen, energie vrijmaakt en waarbij ook energie vrijkomt. Energie die je je hele leven ergens onder hebt willen houden. De sessie gebeurde in het water, onder water soms. Iedereen die uit het bad kwam was getransformeerd naar alleen nog maar zichzelf. Het masker was achtergebleven in het water. En kwetsbaar en naakter dan alleen het blote lijf kwamen ze ‘herboren’ op de kant gekropen.
Jouw of mijn masker
Maar kwam het omdat mijn masker af was dat ik het zag of was het masker van de ander af?
Wanneer zie je iemand echt, kijk je iemand echt in de ogen en durf je te kijken en gezien te worden? Ik vind het een uitdaging. Zo groot dat ik er tegelijk ook verdrietig om word. Zo groot is het soms om klein te zijn.
Zo groot is het soms om te zijn.