Hoe oud ik ook ben, ik leer nog dagelijks. Vooral van de minder leuke kanten van mezelf.
Ik ben een gebruiker van een e-sigaret. Nu is de wereld van een e-sigaret een wereld op zich. Niet alleen heb je de keuze uit heel veel sigaretten, uit vloeistoffen maar ook uit mondstukjes.
Ik kocht een hele mooie, blauwe accu, die hangt onder zo’n e-sigaret en ik liet me gelijk een blauw mondstokje aansmeren. Dat staat en stond beeldig. Nu is ‘beeldig’ normaal geen woord uit mijn blogvocabulair maar om maar even aan te geven dat ik op het gebied van e-sigaretten heus wel mee doe aan styling en trends.
Mijn zus heeft ook zo’n ding met haar eigen beeldige mondstukje. Af en toe nemen we een trekje van elkaar om de smaken van de vloeistoffen te proeven. Toen zij dat laatst deed bij mij zei ze: ‘Wat een vervelend mondstukje, zo scherp en hard, de mijne is prettiger’. Ik ontkende in alle toonaarden. Helemaal niet scherp en hard, heel fijn juist, veel fijner dan die van haar.
De eerlijkheid gebied mij te bekennen dat ik al, voordat mijn zus dit constateerde, ook wel wat minpuntjes had ontdekt. Dus waarom niet toegeven dat haar mondstukje inderdaad prettiger was? Dat zij gelijk had? En ik weet het antwoord niet. Omdat het van mij is? Omdat ik er voor betaald heb? Zelfs aan mijzelf toegeven is moeilijk want ik houd het nog dagen vol aan een monstukje te zuigen dat gewoon niet prettig is.
Weet jij het antwoord? Hoe zielig ben je als over een lullig mondstukje van 2 euro al ingewikkeld doet? Hoe moeilijk doe ik dan niet met zaken die echt belangrijk zijn? Ik heb het mijn zus nog niet gezegd. Dat ze gelijk had. Dat doe ik ook niet. Ze leest mijn blog maar.