Wij hebben een moderne versie van een slingerklok. Zo een waarvan je met enige regelmaat de gewichten op moet hijsen. Wij hebben hem nog niet zo lang. Toch hield hij er na een jaar mee op. Zonde. We trokken nog wel wat aan de gewichten, gaven een slinger maar zonder resultaat.
Zo als het precies hoort bij ons, nemen we ons voor om de klok bij een klokkenmaker te brengen maar stellen we dat besluit onuitgesproken uit. Heel af en toe gaf ik er nog een slinger aan maar geen getik.
Tot twee dagen geleden. Ik sta op het punt naar mijn werk te gaan en hoor in de gang iets tikken. Het lijkt verdorrie wel… Ik loop de woonkamer in en kijk met stomme verbazing naar de bewegende slinger. En dat is nog niet alles. De klok geeft de werkelijke tijd aan. Ik loop naar de trap en brul naar boven waar vriendin nog ligt te slapen: ‘de klok tikt’.
Ik herhaal het nog een keer. Dan roept ze: ‘Ja, een paar dagen al, ik heb die dingen opgehesen en hij deed het weer’.
Wat had ik verwacht?
Dat ze naar beneden was gevlogen, mij omarmd?
Dat we met z’n tweeën ons nog rijker hadden gevoeld want er was een wonder gebeurd?
Eigenlijk wel. Ik had behoefte aan een wonder. Nu voelde ik me alsof iemand met een hamertje op mijn hoofd had getikt: ‘domkop, domkop, domkop’.
Een illusie armer, een klok rijker.
3 reacties
enne, zei Vriendin nog dat er zondag een vriendin was langs geweest? Die aangaf dat de klok scheef hing en daardoor dan steeds stil valt??? 😉
Irene, Twee zielen, één gedachte.
Anja, jullie zijn een mooi stel!!!!
Het echte wonder is natuurlijk Vriendin die een talent als klokkenmaker blijkt te hebben.