Ik gun iedereen zo’n cadeau

Bij het laatste optreden van Vrouw & Co kwamen de vrouwen van mijn schrijfclub (de Schrijf van Vijf) kijken. Als cadeau kreeg ik geen bloemen maar een ‘diner aan huis’, verzorgd door de Schrijf van Vijf en bedoeld voor mij, Vriendin en de schrijfclub natuurlijk.

Bij onze ochtendschoonmaak nam ik de keuken maar extra mee want vreemde vrouwenogen zien altijd dingen die je zelf niet ziet of waar je allang aan gewend bent geraakt. Vriendin was blij met deze afgedwongen schoonmaakwoede.

Dacht ik eerst het misschien wel raar of vreemd te vinden dat anderen in mijn keuken koken… het viel heel erg mee, ik zou er zelfs aan kunnen wennen.
De entree was al bijzonder. Een voor een kwamen de vrouwen binnen met tassen vol met van alles, kratjes, pannen, schalen en bordjes. Na de schrijfbijeenkomst, want er moest wel gewoon gewerkt worden natuurlijk, werd onze keuken in beslag genomen en hoe heerlijk is dat. Gezelligheid en gekeuvel bij het fornuis.
Lades en kastjes werden opengetrokken op zoek naar kruiden of slabestek (wat we niet hebben, ik zoek er ook altijd naar).

De tafel werd gedekt, de wijn ingeschonken en het grote genieten kon beginnen. Het grote genieten voel ik nog steeds achteraf. Buiten het heerlijke eten was het vooral het lieve gebaar dat mij dankbaar maakt. Je gunt iedereen zo’n groep vrouwen, vriendinnen, schrijvers om zich heen. Of koorleden, die kunnen dat ook.

Vrouwen en eten

Want nog geen week daarvoor zat ik met veertien vrouwen elders. En werd er ook heerlijk gekookt, gebakken, gegeten en gedronken. Wat een rijkdom, deze beide groepen. Op de een of andere manier weet ik me altijd een andere rol aan te meten dan mee te koken of te bakken. Ik zorg bijvoorbeeld voor de likeur (die ik kant en klaar koop).  Terwijl Vriendin mijn kookkunst regelmatig bejubelt voel ik me in een groep vrouwen altijd bij voorbaat al de kluns met het gebakken ei.  Bang om ontmaskerd te worden. Ik heb andere kwaliteiten, denk ik tegenwoordig arrogant maar eigenlijk zeg ik dat tegen beter weten in.

Want zet mij tussen vrouwen (of mannen) in een keuken en ik krijg plots twee linkerhanden. Mijn hersenen gaan uit. Zelfstandig denken en beslissingen nemen zijn ingrediënten die ik niet uit het potje krijg. Ik heb behoefte aan een juf of een meester die mij stap voor stap uitlegt wat ik kan doen. Het liefst wil ik dan ook nog complimenten na elke handeling. Ik realiseer me nu dat het niet alleen met koken is maar met alle typische vrouwelijke zorgdingen zoals zorgen voor een zieke, strijken, wassen, huishouden. Bang om door de (was)mand te vallen met mijn onhandigheid en faalangst.

Weer wat ontdekt om aan te pakken. Het houdt nooit op.

 

 

1 reactie

Anoniem 18 februari 2020 at 12:51

Leuk stukje! En herkenbaar, dat op je handen gekeken worden en daar zenuwachtig van worden. Als ik alleen ben kan ik alles maar zodra iemand toekijkt….

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden