Mijn blog was altijd een soort van ritueel om de dag mee te beginnen. Opstaan, koffie, blog, werken. Dat was zo’n beetje het ritme waar ik me goed bij voelde. Sinds ik ziek ben is het schrijven van mijn blog niet meer zo vanzelfsprekend helaas.
Voor veel van mijn lezers is mijn blog in deze periode een teken van leven. Een teken van optimisme. ‘Als ik je blog zie verschijnen, ben ik blij, dan denk ik dat het goed met je gaat’. Het ontroert me. Het gaat niet eens meer om wat ik schrijf maar dat ik schrijf. En in de veronderstelling schuilt een grote waarheid. Om mijn blog te kunnen schrijven moeten er een aantal dingen in mij werken. Mijn hoofd, mijn hart, mijn handen. Dat kan alleen maar als ik me weer kan focussen op iets anders dan ‘ziek zijn’.
Mijn ziekte heeft de lat voor blogs hoger gelegd. Alsof ik plotseling niet meer zomaar iets kan schrijven over de ‘zomaar-dingen’ in een mensenleven. Alsof elk blog mijn ziekte met zich mee moet dragen. Een vermoeiende last besef ik nu. Want ja ik ben ziek en ja ik maak me nog steeds druk over de zogenaamde onbelangrijke zaken in het leven. Maar dat mag niet. Van mezelf. Hoe werkt dat toch?
Werken
Deze week werkte ik voor het eerst sinds lange tijd aan een website die ik nog af moest ronden. Ik voelde me goed. Ik werkte zoals ik altijd werkte. De tijd verstreek zonder dat ik het doorhad. Het gaf zoveel afleiding dat ik zelfs vergat dat het afleiding was.
Iets voelt normaal, ik lach ergens om, ik huil ergens om, ik luister, ik praat, ik geniet van iets maar daaronder zit altijd het monster van ziek zijn, het monster dat me aan mijn voeten naar beneden trekt en zegt ‘je bent wel ziek dus doe nu niet alsof er niets aan de hand is’.
Lessen te leren. Vechten tegen dat monster of omarmen?
4 reacties
Lieve Anja,
Zo blij wanneer je van je laat horen. En zo fijn wanneer je zo af en toe weer iets kan doen of schrijven waarbij niet je ziekzijn op dat moment de hoofdrol speelt. Ik wens je veel van dat soort momenten.
Lieve groet, Marina
Inderdaad een blog van jou is meeleven uit de virtuele verte. “dus ik ben”,Goed te lezen dat het zijn ook momenten van goed voelen/zijn heeft.
Lieve Anja,
Fijn inderdaad om weer wat van je te lezen, het maakt ons blij.
Blijf je aub druk maken over de zogenaamde zomaar-dingen zoals je schrijft en over de zogenaamde onbelangrijke zaken in in het leven. Als je dat doet dan leef je An!! Als alles je koud laat dan leef je niet meer, laat je beroeren, blijf je verbazen, blijf je verwonderen!
Liefs van ons T & J xxxxx
Je leert dat vechten geen zin heeft en omarmen erg moeilijk. Mee leren leven met dat is een goede maar eveneens ontzettend moeilijke stap. Veel sterkte daarmee xx Carpe Diem!