Een hele tijd geleden schreef ik over een ontmoeting met een vrouw en haar ellendige hond. Die ellendige hond hing namelijk uit pure frustratie in de nek van de mijne en daar zei ik iets van.
De vrouw vond dat ik haar discrimineerde, omdat ze donkerder was… Toen dacht ik al, ‘wat een vreemd mens’. Jouw hond vermoordt zowat de mijne omdat jij hem los laat lopen. Dat is eigenlijk alles.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd wat schichtig om me heen kijk als ik Bas uitlaat. Mijn ogen gefixeerd op op elke hond die maar een beetje lijkt op die bruin wit gekrulde terrier.
Gisteren loop ik op het veldje en zie de vrouw met hond vanaf een afstand passeren. Zij op de stoep. Ze roept.
‘Ik ben niet bang voor jou’.
Ik kijk achter me maar nee, ze heeft het tegen mij. Ik haal mijn schouders vragend op en ze herhaalt.
‘Ik ben niet bang voor jou hoor. Je weet het toch van mijn man, de buren hebben vorige week z’n hersens ingeslagen en daarom loop ik nu met een mobiel, kan ik direct de politie bellen. Ik ben bang’.
Ik weet natuurlijk niets van haar man maar ben zo blij dat ik hun buurvrouw niet ben.