Ontroering. Bij het zien van een mooi plaatje. Het horen van mooie muziek. De glimlach van iemand. Een traan over een wang. Beelden en woorden. Die kunnen mij raken.
Ik ben makkelijk te raken. Zie er heel groot en stevig uit maar wie mij goed kent weet dat dat buitenkant is. Een goed gebouwd huis ben ik waarbinnen ik me veilig kan bewegen. Soms echter, gaan de gordijnen open en kan men mij zien.
Muziek
Zo kan ik enorm geraakt worden door liedjes, muziek en teksten. En wat ik altijd een beetje lachend weg wuif is mijn liefde voor de smartlap. ‘Lekker meebrullen’ zeg ik dan. Of ‘ach, laat mij mijn quilty pleasure hebben’. Een diep dal ging ik door met ‘laat me alleen’ van Rita Hovink. Mijn allerdiepste dal met ‘Want zij gelooft in mij’. En nu is daar Samantha Steenwijk. Een Haagse scheur van jewelste die meedoet in The Voice. En zij raakt me. En het is altijd de combinatie van uitstraling, waarachtigheid, muziek en woorden.
Pijntonen
Een hoge toon op een viool die een echo-achtige stilte nalaat. Een ster in het donker. Een zwoel briesje in de nacht. De geur van een baby. En de smartlap.
Ik kan niet verklaren waarom zulke simpele muziek en woorden rechtstreeks naar binnen komen bij mij. Gisteren reed ik naar een verjaardag in Zoetermeer. En dan speel ik de ene meehuiler na de andere in de auto. Ik zou er voor om willen rijden om dat gevoel vast te houden. En ik zou willen huilen. Want het gaat wel altijd om verdriet, verlies, eenzaamheid. Ik houd niet van de ‘Tralalalou, wat hou ik van jou’. Dat geloof ik wel dat dat tralala is. Die liedjes die mij ontroeren raken iets van binnen waar ik anders niet goed bij kan komen. Een verdriet dat zo verstopt zit in dat huis van mij dat afbreken de enige optie is om het te zien. Maar dat doen we maar niet. Ik zing gewoon een lied of schrijf er eentje.
En ik ga er voor uitkomen dus. Dat ik daar van houd. En dat mijn volgende zelfgeschreven lied best wel eens een smartlap zou kunnen zijn. En dan ga ik misschien ook wel weer zingen.
En nu: Samantha Steenwijk