Al meer dan een jaar geleden nam ik me voor om in ‘een’ Herbergier (woonzorg voor dementerende ouderen) mee te draaien en daar mooie verhalen over te schrijven. Vorige week deed ik dat. En natuurlijk zijn er prachtige stukjes tekst te schrijven over pijnlijke, grappige of hilarische opmerkingen maar het deed me toch al snel aan ‘prietpraat’ denken. Herinner je dat nog van vroeger? Een rubriek in de Margriet of Libelle waarin leuke uitspraken van kinderen stonden.
Ik houd er niet van. Prietpraat is leuk als je de kinderen kent. Een moeder of oma (opa) mag het over prietpraat hebben. En als je dementerende moeder een zin zegt waar je hartelijk om kan lachen, vind ik dat ook leuk om te horen. Maar dat ik als buitenstaander die dingen op ga schrijven: nee.
Maar het is vreemd dat je iets in je hoofd kunt hebben dat dan niet blijkt te werken. Toch levert het wel iets op. Namelijk dat je weet dat je iets niet wilt. Dan wordt de zoektocht makkelijker. Wat ik wel wil? De familieverhalen schrijven. De familie waarin een familielid gaat dementeren. De ontluistering, de worsteling, de humor, de manier om er mee om te gaan of er niet mee om te kunnen gaan. Dat wordt dus mijn volgende zoektocht. Misschien wil je mee zoeken naar families die mee willen en kunnen werken?