Sinds wij een Shiba Inu hebben is ons sociale leven enorm verrijkt. Niet dat daar iets mis mee was maar de gewone blablabla-contacten waren voor mij niet weggelegd. Waar Vriendin met iedereen een babbel kan maken loop ik onverstoorbaar in mijn eigen wereldje rond.
Maar Ami heeft dat veranderd. Iedereen spreekt je aan: kinderen, ouderen, gezinnen. Iedereen knielt aan je voeten om te aaien wat daar aan het riempje beweegt.
Gisteren op Kijkduin was het raak. We hebben misschien wel met tien verschillende mensen gepraat over onze wonderhond Ami. Want tjonge wat is zij leuk en wat klopt zij van kruin tot staart. Eindelijk aan een tafeltje met een glas wijn voor ons, wordt Ami volkomen genegeerd door onze buren. Niet één blik gunnen zij haar. Totdat de man haar aankijkt en zegt: ‘Ik heb helemaal niets met honden maar deze is bijzonder. Wat is het er voor één?” Hij vertelt over zijn zus die een collie heeft, over enthousiasme en liefde. En ik geniet van de contacten. Natuurlijk is het leuk dat iedereen jouw hondje leuk vindt maar mij helpt het vooral om te praten en contact te maken. En ik ben niet contactgestoord of zo, maar niet zo van dat snelle. En Ami versnelt dat proces en op die manier kom je leuke mensen tegen.
Vandaar Iedereen verdient een Ami. Eenzame mensen, ouderen, zieken en lastige kinderen.
Ik ben bang dat over een jaar bij ons in de wijk en op het strand in Kijkduin de Shiba niet meer zo’n enorme verschijning zal zijn. Ik zal de fokker waarschuwen want haar adres is al kwistig rond gestrooid.