Gisteren schreef I. ‘Gaat alles nog wel goed met je, je blog is zo leeg’. Ik kon oprecht zeggen dat het goed gaat maar dat ik het even niet weet.
Zoals het meisje op het plaatje zit ik dagelijks achter mijn scherm. Zit ik met koffie, pen, papier toch verder wel leeg te zijn. En dat valt voor zo’n regelaar niet mee.
Stilte voor de storm
Daar hoop ik op. Stilte voor de storm. Dat alles weer gaat stromen in mij. Verder werk ik hard aan opdrachten. Dat gaat goed. Maar het is de creativiteit die mij in de steek laat. Ik laat columns van anderen aan mij voorbij gaan omdat het niet nieuws is wat ik zal lezen. Als ik ergens boos over ben, dan zijn heel veel mensen dat en als ik heel blij over iets ben, idem.
Idem
Een grappig woord waardoor ik moet denken aan een man. Zijn vrouw zei: ‘ik hou van jou’. Hij zei ‘idem’.
‘Idem’ komt van het Latijnse woord ‘idem ditto’ of zoals wij het zeggen ‘idem dito’. Het betekent zoveel als: precies zo, en hetzelfde. Zou ‘idem’ een gevoel zijn, dan is dat waar ik last van heb momenteel. Niets eigens, niets van mij alleen maar alles is ‘idem dito’. En soms is ‘idem dito’ niet erg, het kan niet altijd iets zijn dat puur is en eigen. Misschien zijn het deze feestdagen. Dagen die verglijden in hetzelfde als de dag er voor, als het jaar ervoor en alle jaren daar weer voor. Zijn het deze donkere, grijze dagen die mij en mijn gevoelens toedekken en wachten we op het licht. Over wachten schreef ik al, over licht ‘idem’.
Stilstaand watertje
Een stilstaand watertje, zo’n plasje waar niets mee gebeurd. Een pan soep die op het fornuis staat maar nog niet borrelt. Dat ben ik idem dito. En ik neem me voor, omdat ik nu eenmaal niet mezelf letterlijke een schop onder de kont kan geven, dat ik op een andere manier roering ga veroorzaken. Niet in de wereld of in het leven van anderen maar wel in het leven van mij. En met dat voornemen neem ik me voor om deze twee laatste dagen van het jaar gewoon uit te zitten en te vieren. Stilte voor de storm.