Ik verzin het niet. Vannacht droomde ik dat de hele verkiezingsstrijd tussen Trump en Clinton een vooropzet spel was. Dat ze uiteindelijk het samen gaan doen. Hillary als eerste vrouwelijke president en Trump lachend op de achtergrond omdat alles wat hij wilde was duidelijk maken dat alles mogelijk is, als je er maar voor gaat. If you can make it here, you make it everywhere.
Maar het was dus een droom. In het donker pak ik mijn iphone en lees ik op het nieuws wat ik vreesde: Trump is aan de winnende hand en niet te weinig ook. En ik stel me voor hoe Hillary op haar dure hotelkamer langzaam verandert van powervrouw naar oude vrouw. Zou ze huilen, wanhopig zijn, gillen, slaan? Of neemt ze het als een man? Wat een rare uitdrukking eigenlijk. Ze neemt het als een vrouw. Want respect heb ik wel voor haar tomeloze energie en gedrevenheid. Sympathiek? Nee, vind ik haar niet. Maar ik heb vertrouwen in haar ervaring.
Trump maakt me bang. Een ongeleid projectiel. Een lachende tandpastareclame is het. Trumppaste.
Deze week is een trieste week door ook allerlei persoonlijke dingen maar dit maakt me ook triest. Niet dat Trump het gaat worden maar al die ontevreden mensen in Amerika en, we kunnen er straks op wachten, al die ontevreden mensen in ons eigen land. Wilders zal hier door groeien en groter worden dan ik wil. Het volk is gespleten en in meer dan enkel Zwarte Piet.
Dan hebben we Poetin, Assad en Trump. Hoezo een masculien bolwerk van ego’s? Maar we kunnen niet anders dan afwachten. Kan Trump waarmaken wat hij zoveel mensen heeft beloofd?
Maar een belangrijke les voor de politiek. Het moet anders. Dat is duidelijk. Het vertrouwen is weg. En wat is ook weer het spreekwoord?
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
1 reactie
En Erdogan niet te vergeten!