Candycrush. Iedereen speelt het. Van hoog intellectueel tot laag imbeciel. We hebben het serieus over levels en snoepjes, over kauwgom die je weg moet spelen, over chocola die aangroeit als je niet snel ‘de kazen laat smelten’.
Af en toe knijp ik mezelf in mijn arm. ‘Heb ik het echt met mijn collega over een gestreepte toverbal die in combinatie met de gespikkelde een ware explosie veroorzaakt?’
Gefrustreerd heb ik op facebook laten weten dat level 65 me na al die dagen (weken) mijn neus uitkomt. Eergisteren dacht ik, ik verwijder die game. Maar net zo makkelijk laat het zich weer installeren. Gisteren, eindelijk, lukt het me om level 65 te halen. Vriendin schenkt champagne in ondertekent mijn diploma.
Mijn Ipad staat vast. Ik moet herstarten en als ik Candy Crush opnieuw opstart is er niets gebeurd. Zit ik verdomme weer op level 64.
En dan zegt S. dat als je het gewoon op je computer speelt het veel makkelijker is omdat je dan allemaal extra snoepjes krijgt met toverkracht. Ik doe het en verrek: het werkt. Binnen no time, ben ik level 65 weer door.
Weet je wat gek is? Dat daarmee het spel zijn glans heeft verloren. Iedere idoot kan gewoon achter de computer elk level halen in een dertigste van een seconde. Mijn lol is over. Dat zegt toch eigenlijk dat niet het halen van een level mij gelukkig maakt, maar het niet halen.
En wat zegt dat nu weer over mij?
1 reactie
Wat het over jou zegt weet ik niet maar ik heb nu al een crush op Candy.