Ik zie gisteravond een herhaling van het programma Hello Goodbye. Een uitzending die ik eerder zag over een androgyn meisje. Zij/hij staat daar met haar ouders. Zij vertrekt naar haar vriendin in Australië. Ik word zo geraakt door dit mens, deze jonge vrouw die vrouw of man zou kunnen zijn, jongen en meisje. Ze vertelt open over haar gevoelens. Ze wil geen man zijn, ze wil laten zien dat je vrouw kan zijn op vele manieren.
Daar kan ik wat van leren. Hoe vaak heb ik niet geprobeerd me aan te passen aan het beeld, aan het idee, aan de verwachting van de vrouw? Daar word je niet gelukkig van en dit jonge meisje doet het gewoon. Is wie ze is. Er staan trotse ouders naast haar. Liefhebbende ouders die haar ondersteunen. Wetende dat overal waar hun dochter loopt, zij wordt nagestaard, bespot, uitgelachen. Hoe sterk ben je dan?
Tijdens het afscheid hoor ik ook nog dit prachtige nummer: I am who I am