Huppelen en bellen blazen

We hebben in Sitia ‘ons’ restaurantje ontdekt. Goed eten en een vriendelijk eigenaar. Uitzicht op zee en op iedereen die voorbij komt.

Waar we zitten kijken we uit op een breed stuk boulevard, een pleintje bijna. Kinderen spelen en fietsen daar. Ondeugende bekkies, liefdevolle armpjes die een ander kind troosten en inventief verzonnen spelletjes worden er gespeeld. Er worden bellen geblazen en gevangen. En er wordt gehuppeld.

Hup

Huppelen is een manier van voortbewegen met kleine sprongen. Het ziet er leuk uit en als ik me goed herinner is het fijn om te doen. Kinderen huppelen en wij vragen ons af wanneer we gestopt zijn met huppelen? Was er een dag dat het niet meer mocht? Dat je weet: nu is het afgelopen met dat gespring, we lopen voortaan in een rechte lijn?

Kijk, dat je niet meer met poppen speelt, oké, er komen echte mensen voor in de plaats. Met auto’s spelen hoeft ook niet meer, je hebt een echte auto. Maar wat kwam er in plaats van huppelen? Stel je voor dat volwassenen ineens huppelend door het leven zouden gaan als ze zich huppelend voelen. Vanzelf gaan dan de stijfgesloten lippen van elkaar en als je heel goed luistert hoor je iets van een lach, plezier, blijheid.

Vrij zijn

Wat is er gebeurt met ons spelen, met ons vrij zijn? Dat we plots niet meer weten hoe we moeten dansen, leven, zijn?
Die kinderen hier maar eigenlijk in elk ander land hebben het nog. Niets is leuker dan kijken naar spelende kinderen. Het herinnert mij vaag aan hoe ik ooit ook was. Helaas hebben we therapieën nodig om het terug te halen. En dan nog besef ik dat ik de vrijheid zou willen omarmen maar ‘k weet niet hoe.
Misschien gewoon maar beginnen met huppelen of bellen blazen straks op de boulevard.