De Olympische Winterspelen zijn in volle gang en dus zijn Vriendin en ik dat ook. Met kijken, met meebewegen op de bank, met een verhoogde hartslag in de bochten en ontroerd raken bij winst of verlies. Ik juich nog net niet hardop en die oranje pruik? Vergeet het. Maar mijn hart is oranje.
Als we met vrienden wandelen halen zij hun schouders op. Olympische Spelen? Is het al begonnen dan. Gisteren zegt een mannelijke collega ‘Oh, heeft hij gewonnen. Nou fijn voor hem’. Hij haalt zijn schouders op alsof het wel het minst belangrijke is wat er kan gebeuren op een doordeweekse dag. En ik denk ‘gek eigenlijk’.
Gek eigenlijk
Dat ik zo meeleef met Oranje. Oranje voetbal, tennis, zomerspelen, winterspelen, hockey, handbal, wielrennen. Waarom eigenlijk? Wüst is geen nichtje van mij, Kjeld geen buurjongen. Alleen maar omdat ze ook in mijn/ons landje wonen? Wat miezerig simpel eigenlijk ben ik dan. Nog even en ik loop met de nationale vlag door de straten van mijn stad hoewel ik heel zeker weet dat het zo ver niet gaat komen. In tijden van oorlog misschien? Breiden we onze familie naar believen uit? Wat is dat ‘wij-gevoel’ dat we wellicht allemaal wel kennen. Is het niet met Oranje, dan is het met collega’s of een clubje vrienden of met het songfestival. Homo’s onder elkaar dan, hè. Maar zelfs het trotse gevoel dat we ooit hadden over ons ‘innemende’ landje, het zachtaardige karakter van vrij zijn en vrij laten, in hoeverre was jij dat, was ik dat?
Oranje
In andere landen is het heel normaal om trots te zijn op je land. Om de straat op te gaan en te vechten voor waarden en normen van het land waar je vandaan komt. Dat doen wij weer niet. We halen onze schouders op over een leugentje hier en daar, over mensenrechten die geschonden worden. Trots zijn op je land, je roots, je geschiedenis, dat hebben we niet geleerd. Misschien hebben we het wel afgeleerd. Want alles wat maar even neigt naar nationalisme is verkeerd. Fout. Stop. Mag niet.
Sporten geeft ons de mogelijkheid om wel mee te gaan op de oranje golven van geluk en verdriet. Nationale rouw ook. Nationale feestdagen ook. Oranje is een kleur voor tussendoor bij ons. Van gek doen en onwijs.
En eerlijk gezegd, wil ik ook geen oorlog nodig hebben om te voelen wat mijn land voor mij betekent.
(Ik tik steeds sneller want over een minuut of wat gaat de dames schaatsen.)