Huisartsenpost Den Haag

Gisteren moest ik bij de huisartsenpost zijn. Gek genoeg denk je altijd dat je de enige bent. Dat is niet zo. Moeders met huilende babies, moeders met grote pubers, vrouwen met oude mannen, mannen met oude vrouwen. En ik dus. Mijn afspraak loopt dusdanig uit dat ik de tijd heb om iedereen gade te slaan. Een huisartsenpost is Den Haag heh, dat is toch iets anders dan eentje in Mildenstum, om maar even iets te noemen.

Er komt een oudere haagse dame binnen, achter haar aan wandelt een heer geheel gekleed in slaaptenue. Een zakdoek onder de neus want ‘die blijft maar bloeien’, zegt ze. Zij ziet er niet best uit, gelig gelaat, grauw en haar haar te blond mislukt. Ze wordt door de aanwezigen er op attent gemaakt dat ze zich moet melden. Een vrouw met een zigeunerachtig uiterlijk schreeuwt de boel bij elkaar. Dat het toch niet normaal is als er iemand zo bloedt, er niet direct hulp komt. Ze belt herhaaldelijk bij de receptie waar na negen keer bellen nog steeds niemand komt.
Intussen rolt de oudere dame van twee papieren zakboekjes iets wat er uit ziet als de eerste tampon ooit. Ze duwt ze in de neusgaten van haar man en draait ze als een schroef op hun plaats.
Een andere aanwezige doet de man voor hoe hij zijn neus dicht moet knijpen, net onder de botjes.
De oude man zegt dat die dat toch doet, hij voelt alleen maar die twee botten.
Hij trekt met geweld een tampon eruit waardoor de inhoud weer rijkelijk gaat vloeien. “Kijk nah”, zegt zijn vrouw, “kijk nah hoe je er uit ziet, ik zei nog, doe nou geen kleren aan maar gewoon in je pyjama want je zit straks onder, nou kijk nou, hoe je er uit ziet”.

Dan worden ze naar binnen geroepen.
Tegelijk met mij verlaten ze de dokterspost en stappen in de taxi. De man zit onder het bloed maar dat zal wel zo horen.