Het kost me steeds meer moeite om een juiste afbeelding voor mijn blog te vinden. Te dramatisch, te somber, te optimistisch, te eenzaam, te ‘niets’. Ik zag een huilende wolf die mij raakte. Maar dit is beter. Licht, helder en kwetsbaar.
Ik weet steeds minder adequaat te reageren op lieve appjes van vrienden en familie. Moet ik weer vertellen dat het niet zo lekker gaat? Ik wil dat niet meer. Ik wil zeggen dat ik een topdag heb, energie voel maar het is niet waar. Mijn leesvoer bestaat deze dagen uit bijsluiters en ik kan ze niet meer zien.
Woensdag begin ik met de eerste kuur chemo en daar achteraan immunotherapie. Ruim een uur was er uitgetrokken om ons uit te leggen wat, hoe, wat niet en wat er mogelijk allemaal kan gebeuren. Wezenloos rijden we weer naar huis. Ik heb een boost-kuur gekregen die weliswaar helpt maar als bijwerking heeft dat het me heel emotioneel maakt. Wist ik nooit zo goed waar mijn zonnevlecht was, mijn derde chakra, ik kan hem bijna aanraken. Alsof de ritssluiting tussen mijn innerlijk en buitenwereld is open geschoten. En ik ben niet eens van de chakra’s. Maar ik huil honderd jaar eruit.
Weet je wat helpt? Gewoon geen flauwekul. Ja, het is kut en dat is het maar er wordt nu iets aan gedaan. Wat ook helpt? De buurvrouw die altijd optimistisch is. Of een grapje, een knuffel… oh wat mis ik die knuffels. Vriendin knuffelt me gek om al het tekort aan te vullen. Wat een bofkont ben ik met haar aan mijn zijde.
Keyboard
Net voor de slechte berichten kochten Vriendin en ik een keyboard. Het ding staat indruk te maken in de kamer maar ik heb er nog geen toets van aangeraakt. Ik kijk er soms naar en denk ‘zal ik’. Ik kan het niet, ik kan geen noten lezen maar ik kan wel liedjes maken, dat weet ik.
Dus ik neem me voor om deze week achter het keyboard plaats te nemen. Een boek te lezen.
Ik wil zo graag die sterke positieve vrouw zijn waar iedereen een voorbeeld aan neemt maar ik zit nog middenin de fases van ontkenning, verdriet, woede en frustratie.
Misschien is dat ook niet zo gek.
10 reacties
Genoot ik altijd zo van je mooie schrijfsels, nu leef ik met je mee in deze tijd van niets anders dan ziek zijn.
Heel veel sterkte wens ik je toe. Lieve groet, Marina
Ja wat medicatie allemaal niet teweegbrengt.
Ik hoop dat de overgave komt na de schock en het vechten tegen de aanvaarding.
Vanmorgen was ik aan het luisteren naar een liedje van Ramses Shaffy. Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk En Bewonder.
Toen ik daarnet je blog aanklikte en je bericht las moest ik aan een paar stukjes uit zijn lied denken.
Voor degene met de slapeloze nacht
Voor degene die `t geluk niet kan beamen
Voor degene die niets doet, die alleen maar wacht
Moet nu weten, zo zijn we niet geboren
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Niet zonder ons
Ja dacht ik, natuurlijk zijn er slapenloze nachten maar gelukkig ben je geen type die niets doet, die alleen maar wacht want zo ben je niet geboren. Dus zing,vecht,huil,bid,lach en weet ik bewonder de kracht waarmee je schrijft en ons deelgenoot maakt van wat je ervaart in deze weken.
Mijn hart huilt met je mee, maar daar schiet je niks mee op. En dikke hug
Je schrijft wezenloos; maar dat ben/zijn je/jullie ook op het moment. Het heeft tijd nodig, het is niet niks. Hopelijk krijg je goede pijnstilling en nog meer knuffels van Vriendin en Amy.
STERKTE!!! Groetjes vanuit Zeeland.
Tussen willen en wat je lijf je dicteert kan een verschil zijn. Moeilijk om het daarmee te doen. Een digitale knuffel
Het zou gek zijn als je deze fase al door was! Heel normale reactie dit. Geef het de tijd die dit nodig heeft. Veel sterkte
Hierbij een berichtje met een potje flauwekul. Er komt een moment dat je je lach weer terug vindt. Zomaar, om iets stoms, om de hele stuatie, om het kutgevoel, het lezen en inlezen van al die takkezooi van informatiestroom. Droog je tranen, snuit je zakdoek vol en recht je rug jongeling! Gil of zing de hele santekraam er uit, al is het in gedachten. Stamp met je voeten, zet je handen in je zij. Bedenk dat de chemo een sprookjesachtig middel is dat de kracht heeft om je tijd van leven te geven. Een tijd van knuffelen, lachen en zomaar even flauwekullen om de hele kutzooi. Liefs van mij. En dat is geen flauwekul!
Maar dat van die lach is geen flauwekul. Die komt er een keer aan.
💚