‘How dare you’

Maandag sprak activist Greta Thunberg de wereldleiders toe bij de United Nations. Haar eerste woorden waren: ‘how dare you’. Ze liet een indrukwekkende stilte vallen en je hoort mensen lachen.

Volgens mij was dat wat ervoor zorgde dat Greta Thunberg geëmotioneerd haar betoog startte. Er werd gelachen terwijl dat wel het laatste was wat Greta Thunberg hoopt te bereiken.
Ik keek er naar en voelde naast respect ook angst en weerzin en vroeg mezelf af wat het nu precies is waarom ik dat voelde. Misschien is het de blik in de ogen van het meisje. Een blik van wanhoop, obsessie, woede. Het is ongemakkelijk om geconfronteerd te worden met iemand die zichzelf meer dan bloot geeft. Het doet bijna pijn om te zien.

Woede

Ik voelde ook woede. Woede omdat we blijkbaar een meisje van zestien nodig hebben om onszelf wakker te schudden uit de droom van het leven dat we leiden. Greta Thunberg heeft veel bereikt maar wat gun ik haar een sterke man of vrouw die haar ontlast van deze niet te dragen boodschap. Ze krijgt veel over zich heen. De kritieken, de humorloze tweets van grote mannen die haar belachelijk maken, de Trumpjes van deze wereld die geen donder geven om milieu en schuld en schade.

De Duitse discipline

Tijdens onze vakantie in Duitsland worden we geconfronteerd met strenge regels van afval scheiden en sta ik besluiteloos voor gele, groene, zwarte en rode containers. Eentje voor plastic, eentje voor blikjes (die van binnen ook uit plastic bestaan), eentje voor dit en eentje voor dat. Er hangen posters waarop uitgelegd wordt wat waarin gegooid moet worden. Soms moet je één product zoals een kartonnetje ontleden zodat de plastic bovenkant in een andere bak terecht komt dan de papieren onderkant.

Doodziek

Eigenlijk word ik doodziek van de welvarende wereld waarin we leven. De supermarkten die uitpuilen van onnozele producten die we niet nodig hebben maar die door slimme strategieën en manipulaties door onze welwillende strotten worden geduwd. De leegte van een leven waarin alles te koop is en waarin we ook alles willen hebben. Hebben voor de heb. Ik leef er net zo hard in mee hoor, de gemakzucht wint tot nu toe nog steeds. Maar Greta Thunberg heeft wel iets in mij geraakt. Het is knap dat iemand de moeite neemt om duidelijk te maken dat het uitmaakt wat wij zelf doen. Die het iets kan schelen. Waar wij ons over moeten schamen is dat het een kind is dat ons de les leest. Een kind met een missie en een boodschap: ‘Schaam je, hoe durf je mijn toekomst kapot te maken’.