Met een aantal vrouwen heb ik een schrijfgroep. Dat het alleen vrouwen zijn is toeval. We komen 1 keer in de maand bij elkaar en laten elkaar horen wat we geschreven hebben. Verhalen, gedichten, columns. Alles kan, alles mag. We zijn kritisch en eerlijk. We zijn niet jong meer, oud zou ik ons niet noemen maar de schooltijd ligt al heel lang achter ons, kinderen zijn bijna volwassen en we staan weer fier en rechtop in het leven… zo oud dus.
Het mooie van de tijd waarin we nu leven is dat we ons nog steeds kunnen afvragen: wat wil ik later worden! Als ik nog groter ben dan nu. Welke dromen heb ik, is het wel een droom of kan ik er een werkelijkheid van maken. Deze keer gaan we daar over schrijven en dat is ook confronterend. Want we willen allemaal nog wat worden of tenminste zijn wie we zijn en dat dus weten (wie we zijn).
Het is nog niet te laat om bij de pakken neer te zitten. Er is nog tijd om andere wegen in te slaan of om radicaal het roer om te gooien. Het is een cadeau dat je wel of niet accepteert.
‘Hou me vast want ik word groot‘. Dat was de titel die ik als jong meisje al bedacht had voor mijn nog te schrijven dichtbundel. Ik vind het nog steeds een mooie titel maar niet meer voor een vrouw van mijn leeftijd. Wat zou het nu worden? Hou me vast want ik word losgelaten.
Zal ik daar nog voor gaan? Ja dus.
7 reacties
lijkt me heerlijk om zo met een aantal vrouwen samen te delen wat je geschreven hebt
geniet ervan!!!!
De ware schrijver wil blijven groeien (= zich ontwikkelen). Blijf dromen van dat verhaal, dat gedicht, die column, die roman die al je andere werk overtreft. Anders moet je de pen laten rusten en welke schrijver wil dat nou.
Veel succes met losgelaten worden. In je schrijven wens ik je zowel vastigheid als een uitzwermen van ideeën, al dan niet verwezenlijkt in tekst.
Ik ben ontzettend benieuwd naar het resultaat. Deel dat alsjeblieft met ons!!!!!
“Hoera!! ZE ZAL DOORGAAN!!’
Doen!!
Goed zo Anja. Je bent er al lang aan toe om los te
gaan. Liefs tante Riet. xxx
Heerlijk zo’n schrijfgroep. Hou die vast, dat is belangrijk. In mijn schrijfcursussen en leesgroepen zitten bijna alleen maar vrouwen. Het zij zo. Mannen die schrijven doen dat liever alleen.
Ook als je niet meer zo jong bent, is het heerlijk om te werken aan dingen die je belangrijk vindt; niet met het perspectief van een ver toekomstplan, maar op basis van je ervaring uit het verleden. Die geven je houvast en bevestiging. Ik zou willen schrijven over ‘Hou me vast want ik word oud’