En ineens is het bijna zover. Je kent dat gevoel vast wel als je een vakantie vastlegt of een feestje lang van te voren regelt: tijd zat of teveel tijd soms. ‘Wat duurt het nog lang’, denk je dan. Maar de dagen en weken passeren en voor je het weet is het zover. Want hoe dan ook, de tijd gaat voort en hoe wij de tijd ervaren staat los van de tijd. Een dag is een dag.
Zo besloot ik een paar maanden geleden om in verband met een reorganisatie, voor mezelf te beginnen. De tijd was rijp en ik bijna. En nu realiseer ik me dat het einde echt in zicht komt. Nog een week of vijf en dan gaat die wekker in ieder geval niet meer voor de Gemeente Den Haag. Dan hoop ik dat die wekker gaat omdat ik er op uit moet voor andere dingen: moet schrijven, wil schrijven, mooie dingen maken of gewone dingen maken. Soms komt ineens de spanning in mijn lijf en hoofd en zit ik in een ‘freeze’. Ken je dat? Het gevoel dat je niet meer zelfstandig in beweging kunt komen, je een duwtje nodig heb of iemand die even aan je handen trekt.
Maar de eerste opdrachten komen binnen: een gedicht, een lied, nog een gedicht. Ik geniet. Laat maar komen, ik ben er klaar voor. Op het werk is het vreemd. Je hoort er nog wel bij maar ook weer niet. Collega’s zijn met de toekomst bezig en die toekomst is niet de mijne. Ik ruim alvast wat dingen op. Mappen op mijn computer met bestanden die daar al eeuwen staan omdat ik ze misschien nodig had. Nu gooi ik ze weg. Wie heeft ze nog nodig, ik niet in ieder geval. Opruimen. Lekker gevoel. Alles nog één keer door je handen laten gaan of nog één keer lezen: weg ermee. Hoppakee.