Hoofd, schouder, knie en teen, knie en teen

Een leuk liedje maar als het allemaal zeer doet is het plotseling niet zo leuk meer. Al een jaar heb ik last van pijnlijke armen en schouders. Ik haal ze op. Gaat vanzelf weer over. Maar die vlieger ging niet op.

Nu is fysiotherapie eigenlijk een van de laatste dingen waar ik warm van loop. Ik besef opeens dat ik op mijn moeder lijk.  Mijn moeder wilde ook geen fysiotherapie, ze wilde eigenlijk niet zelf iets doen of veranderen. Ze wilde een wonder. Dat ze gewoon kon gaan liggen en dat er heel veel liefde in haar gemasseerd werd waardoor haar pijn, elke pijn, als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Ik ben net zo.

De jonge, gemaskerde fysiotherapeut haalt mij uit de wachtruimte en knikt me toe. Na een eerste check is hij helder. Werk aan de winkel. Als hij mij vraagt om mijn hoofd naar de linkerschouder te brengen doe ik braaf wat mij gevraagd wordt. Voor mijn gevoel ligt mijn hoofd ongeveer tegen mijn schouder aan. Als ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn hoofd nog net zo rechtop staat als voor de oefening. Aan de andere kant is precies hetzelfde aan de hand.

We nemen mijn dag door en sinds ik als zzp’er werk zit ik vaker en meer uren achter de computer dan ooit. Werkdagen van non-stop turen naar het beeldscherm zijn heel gewoon, vrije dagen bestaan niet echt en pauzes nemen zonde van de tijd. En ik vind het nog leuk ook.

Deze week ga ik letten op mijn houding en ik heb daarvoor een app geïnstalleerd die mij om het half uur een wake-up-call geef. Een moment om even mijn armen te laten hangen en te constateren hoe ik erbij zit.

Elk half uur schrik ik op van het tingeltje en word ik mij bewust van mijn houding. De ene keer lig ik als een beschonken  dame aan een bar over mijn bureau gebogen. De andere keer merk ik dat ik mijn hoofd achterover in mijn schouders heb gelegd. Waarom? Ik zit op het puntje van mijn stoel, mijn benen over elkaar of wiebelend van onrust. Maar meer nog dan mij bewust worden van mijn houding  ben ik me bewust van mijn volledig opgaan in het werk dat ik doe. De tijd vergeten, de uren die voorbij gaan met soms veel maar ook heel vaak met weinig resultaat.

Het tingeltje zal blijven, neem ik me voor, omdat ik dit werk nog heel lang wil doen.
Een laat besef maar hopelijk niet te laat.

 

2 reacties

izerina 30 mei 2020 at 14:22

Wat goed,dat je dat doet. En wonderlijk dat bewustzijn van meer dan je lijf.

Reply
Neeltje 30 mei 2020 at 09:50

Ping! 😁

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden