Bas is onze eigenzinninge hond die vooral zijn eigen gang gaat. Wij hebben do’s and dont’s natuurlijk maar het zijn, vrees ik, vooral de do’s and dont’s van Bas. Toch: hij mag (eigenlijk) niet op bed. Dat is niet fris. Zei mijn moeder. Het is ook niet fris. Maar als ik boven kom en hij ligt prinsheerlijk op bed en kijkt mij aan met een blik van: als je er bij wilt moet je van goede huizen komen…. dan kom ik moeilijk tot actie. Soms trek ik subtiel aan de deken, een andere keer strek ik mijn lichaam onder de dekens waardoor ik hem letterlijk van het bed af knikker.
Gisteren
Door al het oranje gedoe is onze stoere hond van slag. Hij houdt niet van drukte, van toeters en schreeuwende mensen. Hij heeft het warm en is moe. Dan nog een keer naar het strand en als een gek achter een bal aan rennen, op zijn leeftijd eigenlijk niet gezond. Hij ligt uitgeteld in zijn mand, vergeet zelfs te vragen om nog een keer uit te gaan. Uiteindelijk verdwijnt mijnheer stilletjes naar boven.
En toen wij weer naar boven gingen lag hij er zo bij. We konden doen wat we wilden, roepen, lichten aan en uit, gordijnen dicht. Bas lag in coma. Eigenlijk zei hij maar één ding; ‘de ballen’!
1 reactie
ik herken dit zoooo in mijn kinderen vroegarrr!!!
gr. jol@nd@