Hondenleven (2)

Onze hond heet Bas en is een MAN. Net zoals vaak de te kleine man van ons eigen soort, gedraagt Bas zich alsof hij heel groot is. Zijn borst vooruit, zijn poten stevig onder het gedrongen lijf. Bas loopt nergens voor om, in tegendeel. Op alles gaat hij af, gedraagt zich als heer en meester op plekken waar hij niets te vertellen heeft. Soms moet hij dat bekopen met een vechtpartij maar zelfs als hij duidelijk verloren heeft behoudt hij zijn trots.
I’m the man. Dat draagt hij uit, op het irritante af. Als we uitgaan, we, want dat is echt een gezamenlijke activiteit, bepaalt Bas de route. Op elke willekeurige kruising blijft hij staan. Zijn kop in de richting die hij uit wil. Met zijn ogen schuin kijkt hij naar mij die de andere kant op wil. Soms staan we zo een minuut. Hij stoïcijns, ik net zo goed. Een korte ruk aan de riem helpt niet. Hij maakt zich niet alleen groot, hij voelt ook ineens heel groot. Meestal wint hij. Eén pas van mij in zijn richting en hij huppelt vrolijk verder op zijn pad dat hij kennelijk al van te voren bepaalt heeft.
Ja, Bas is een man.
Loopse vrouwtjes opgelet. Hij ruikt van verre waar het feest kan plaatsvinden. Maar och arme, arme Bas! Hij heeft het nog nooit gedaan. Weet ook niet hoe het moet. Hoe redt hij zich daaruit?
In een volgend hondenleven meer hier over.