Onze hond Bas, kennen jullie inmiddels wel. Voor wie niet: kleine, stevige, dominante man. Lichtbruin van kleur, prachtige staart en een vriendelijk vossekopje. Bas is 15,5 jaar. Hij is helemaal doof, heeft staar en ja, is gewoon niet meer de man die hij ooit was. Ook voor honden gaat het levenspad gewoon naar beneden.
Als wij Bas uitlaten zie je eerst tien meter lijn, strak gespannen, want aan het einde van de lijn zit Bas die op zijn tempo loopt en ook heus zelf wel bepaalt waar we heen gaan. De rondjes worden korter maar duren net zo lang.
Maar er hangen weer hormonen in de lucht. En Bas blijft dat mannetje dat wil, niet weet hoe maar wel kan ruiken. Heel erg goed kan ruiken. Als ik onze straat inloop hoor ik hem als een gepijnigde wolf janken. Alsof de wereld aan het vergaan is. Bas is doof, hoort mij dus niet binnenkomen dus blijft dan van schrik half in zijn jank hangen om mij met stomme verbazing aan te kijken. Dan kwispelt hij en jankt en piept en rent naar de deur. Hij MOET naar buiten. Hij weet ook precies waar ze wonen, de vrouwtjes. Hij sleurt mij het park in, rechtsaf, langs het veld waar hij altijd poept maar nu even niet, ja. Hij gaat naar links, naar rechts, de schuine straat door en ruikt en ruikt en ruikt. Als ik het zat word zijn de rollen weer omgedraaid. Want hij wil niet naar huis en ik wil heel graag naar huis. Ik trek en sleur, ik paai en aai totdat we weer veilig binnen zijn. Bas stort zich in slaap om weer energie op te doen voor zijn volgende vrouwenjacht.