Hondengedrag

Als Ami bezoek krijgt van soortgenoten, dan reageert ze op allemaal anders. De meeste honden tolereert en negeert ze. Ze zijn er niet. Ze loopt met een boog om hen heen en weet haar plaats. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat het vaak grote honden zijn. Die zou ik ook tolereren.

Als Kiki komt is het anders. Kiki is weliswaar ook een grote hond maar niet opgewassen tegen de uitgekookte slimmigheid van de Shiba. Queen Shiba weet van meet af aan: dit wordt lachen. Want Kiki heeft een grote pluizige staart, daar kan Ami in hangen. Ze kan van alles met die staart. En Kiki draait wat maar laat niet echt weten dat ze het niet leuk vindt, dus….

In de tuin maar ook onder de bank, vrees ik, liggen nog wat botten van weleer. Waar Ami haar neusje voor ophaalt maar niet als Kiki langskomt. Kiki rent naar de tuin en pakt daar het mooiste bot dat er ligt. Dat neemt ze mee naar binnen. Dan wil Ami ook. Dat bot natuurlijk. Ze wacht op een zwak moment, een moment van onoplettendheid van Kiek en hoppa, ze loopt er mee heen.

Verbeten
Met een ongekende verbetenheid gaat Ami het bot te lijf. Een schuin oog op Kiki, want je moet alles in de gaten houden. Kiki wacht op haar beurt weer af en wanneer Ami verveeld de andere kant opkijkt begint het spel van voor af aan.

Ze gunnen elkaar die kleine triomfen want ze weten: mijn tijd komt nog wel. Dus terwijl Kiki kauwt, ligt Ami tegenover haar en slaat het gade. Andersom ook. Ze grommen niet, ze wachten geduldig.

Ami hangt dan nog, uit pure verveling en pesterij, wat in de oren van Kiki, gaat zelfs van gekkigheid op haar rug liggen om haar grote vriend te laten zien, hoe leuk ze wel niet is en lenig bovendien. Maar Kiki laat zich niet gek maken. Te warm.

 

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden