Onze hond bedelt. Dat is hij gaan doen sinds het ‘onze’ hond is, dus sinds ik me met zijn opvoeding (niet) heb bezig gehouden. Ik kan niet tegen zijn smekende ogen dus sta elke keer mopperend op om hem toch zijn brokjes te geven. Vriendin wijst me er fijntjes op dat ik het zelf in stand houd. En nu hij inderdaad vier uur achter elkaar mij likkebaardend ligt/zit aan te kijken, heb ik ook spijt van mijn onvolwassen houding.
Maar Vriendin en ik zijn in wezen niet heel anders dan Hond.
Gisteravond hebben we trek, nou ja, niet echt trek maar een beetje. Er ligt nog een zak borrelnoten. Die ligt er al heel lang dus om nou te zeggen dat we borrelnotenfan zijn…
Maar gisteravond wel. Waar we normaal genoegen nemen met een handjevol ging gisteren de bodem uit de zak. Tot misselijkheid aan toe propten we ons vol met calorierijke noten in fleurige jasjes. Op die momenten wens je je zelf ook een baasje die zegt: ‘Nee, meid, het is genoeg, je hebt genoeg gehad. Ga naar je mand, ga liggen, ga slapen, doe iets maar blijf niet met die treurige ogen voor je uit staren want ik ben er volledig ongevoelig voor’. Zoiets
Maar wij zijn zelf ons baasje dus liggen we in bed met een vervelend gevoel in de maagstreek. En begonnen we juist te eten om dat vervelende gevoel weg te krijgen. Maar er zijn vervelende gevoelens en vervelende gevoelens. Soms zit er niets anders op dan te voelen wat er is.
Daar helpt geen pepernoot tegen.
Soms moet je gewoon maar huilen.