Honden en hitte: niet lopen maar zitten

Ami is een winterhond. Ook niet gek natuurlijk met die dikke vacht. Zij reageert op sneeuw zoals ik op de zon.

Het was warm de afgelopen dagen. En hoe slecht ze ook lijkt te gedijen in de hitte, ze zoekt het continu op. Gaat liggen daar waar de zon het felst is. Met de tong uit de bek, haar hartje dat zo wat de romp uitbarst, ze houdt vol. Een shiba zou slim zijn, ik kan het hier nog niet ontdekken.

Schaduw

Hoewel we toch er van uitgaan dat honden zelf wel de schaduw opzoeken, help ik haar toch een handje. Lok haar naar de schaduw of doe de gordijnen dicht als ze eenmaal binnen is. Een strookje zon kom nog binnen. Daar gaat ze liggen.

Uitgaan

Een blokje om is volgens Ami totaal niet aan de orde deze dagen. We roepen en ze gedraagt zich volledig Oost-Indisch doof of in haar geval Oost-Japans doof. Ze kijkt niet om of op. De kop de kant op waar wij niet zijn. Ons totaal negerend als waren wij lucht. Als wij uiteindelijk naar haar toe komen en de riem om haar nek doen, laat ze zich meeslepen als een lammetje naar de slachtbank. Ami is van nature lui maar dit soort lui had ik nog niet meegemaakt. Om de twee stappen staat ze stil. Wil niet links, niet rechts, niet naar voren of naar achteren. Gewoon niks wil ze. Om ons de zin te geven springt ze op een eigenaardige manier op een laag grasje om daar wat druppels plas te laten vallen en kijkt ons dan aan met een blik van: ‘ik ben klaar, gaan we weer terug’.

We gaan terug. Ze huppelt nog net niet voor ons uit. Binnen beweegt ze zich heupwiegend en uitdagend naar de tuin en ploft neer waar de zon ook is neergeploft. Ik plof naast haar neer.
Gek beest.