Gisteren gebeurde het weer. Ik laat onze Bas uit en halverwege wordt hij bestormd door een klein zwart wit vrouwtje die heupwiegend voor hem gaat staan. Bas vindt dat leuk. Hij kwispelt en voelt zich eindelijk eens de grotere. Het vrouwtje van de kleine hond roept van verre haar naam “Diana, Diana, kom hier.” Maar Diana heeft andere dingen aan haar hoofd. Bas.
Als de bazin eindelijk bij haar hondje komt zegt ze: “Dit doet ze nooit, ze is echt verliefd op je hond”. Ik haal mijn schouders op. What’s new?
Onze buurhondjes laten ook alles en iedereen staan om bij Bas te zijn. De ergste zijn echter moeder en dochter bouvier. Ze rukken zich los, struikelen over hun eigen poten om zo snel mogelijk bij Bas te zijn. Als de ladies loops zijn is Bas wel genegen zijn neus de kost te geven. Maar ja, wat moet hij er mee? Hij komt uitgestrekt niet verder dan de knieholte van de bouvier. Ze willen allemaal wel, maar Bas is een soort Calimero: zij zijn groot en ik ben klein, en dat is niet eerlijk.
En zo is het. Maar zijn ego is weer voor dagen gestreeld. Zo loopt hij ook weg. “Jammer meisjes, ik ga weer eens op huis af”.