“Dit noemen mijn vrouwtjes vakantie. Een paar dagen naar een groot veld waar ze in een kringetje rond een vuurtje zitten.’
“En ik? Ik mag aan een hele lange lijn zogenaamd vrij loslopen. Die lijn zit wel ergens aan vast natuurlijk. Wat nou ‘vrijheid?’
Stoel-en tafelpoten
Waar ik ook heenloop, mijn vrijheidsbeperkende uitlaatlijn, zit continu ergens aan vast. Waar ik ook onderdoorloop. Je moet dezelfde weg teruglopen, zeggen ze, alsof ik een ingebouwd navigatiesysteem aan mijn staart heb hangen!
Stadje
Toen mocht ik mee naar de Grote Stad. Heb duizenden kuiten voorbij zien komen. En me gek gesnuffeld want mensen laten altijd eten vallen. En heb ik eindelijk iets gevonden, zeggen zij: ‘nee’!
s’ Avonds gingen ze barbecueën, zij om mij heen met allemaal lekker eten. Ja, er valt wel eens iets van het bordje, maar dat stelt niets voor.
Eindelijk
Eindelijk gingen we terug naar het hotel. De vrouwtjes moesten lachen om de gekke sprongen die ik maakte. Ja lach maar, het was pure frustatie. Toen we de kamer ingingen ben ik als een gek naar binnen gerend, heb mijn speeltje gepakt en heb zeker twintig keer de grote kamer en hal doorgerend.
Dat vind ik nou leuk.”