Het eerste homohuwelijk in Frankrijk is een feit. Waar wij in Nederland al tien jaar trouwen kunnen, roept het in Frankrijk nog veel emotie op. Ik begrijp het niet. Waar maken mensen zich druk om? Wie wordt er minder of beter van? Wat is er zo moeilijk aan iedereen lekker laten? Ik ben een vrouw die met een vrouw is getrouwd en ik ben blij dat wij dat kunnen doen. Niet alleen was het het mooiste feest dat ik ooit heb meegemaakt, iedereen was er ook bij om het samen met ons te vieren. Dat maakt het bijzonder.
Gisteravond was bij Knevel en van den Brink een discussie over de weigerambtenaren die niet meer mogen weigeren als het aan D66 ligt. Er was een trouwambtenaar, een sympathieke vrouw, die zich hierdoor gediscrimineerd voelde. Zij vond dat zij als trouwambtenaar niet de juiste persoon was om mensen van gelijk geslacht het huwelijk in te begeleiden. Zij had zelf een homozoon, had daar geen problemen mee maar haar geloof staat niet toe dat zij homoparen trouwt.
Moet kunnen? En toch en toch en toch… Mag je als ambtenaar een verblijfsvergunning weigeren uit principiële overtuigingen? Mag je als ambtenaar weigeren een bijstandsuitkering te verstrekken omdat je vindt dat vrouwen moeten werken? Mag je als trouwambtenaar weigeren een huwelijk van gemengde stellen te voltrekken?
Een wet is een wet. Als volgens de wet homostellen mogen trouwen dan weet je als trouwambtenaar dat er homoparen zullen trouwen. Natuurlijk kiezen zij ook liever voor een ambtenaar die met vreugde hun huwelijk voltrekt maar het feit dat er geweigerd mag worden, gaat te ver. Hoe goed ik ook begrijp dat je er moeite mee kan hebben, hoe goed ik ook de vrouw van gisteravond begrijp die vanuit haar hart werkt.
Homo’s bestaan, niet in het geheim en niet in de zijpaden van het leven. Laat iedereen toch leven zoals hij of zij dat wil.
1 reactie
Helemaal met je eens. Het vervelende is alleen dat we in een maatschappij leven waar meer waarde wordt gehecht aan rechten dan aan plichten als het in ons voordeel werkt en vice versa.