Ami, onze zeven weken oude pup, gaat voor het eerst op puppytraining. Nu is Ami gewoon klein. Maar aangekomen op de puppyverzamelplaats blijkt pas hoe klein en jong ze is. Zelfs een zuchtje wind kan haar omver blazen laat staan die pups van een paar maanden die gevaarlijk hijgend en trekkend om zich heen kijken. We tillen haar op en links en rechts wordt ze bewonderd om haar moed en zachte velletje. Ami wil nog niet veel weten van de andere viervoeters. Maar op veilige afstand doet ze mee met de oefeningen. En dat doet ze gewoon heel goed. Bij elke ‘goede’ daad hoort een snoepje als beloning en ik ben bang dat ze straks gewoon verzadigd is. Een maag kan maar zo veel hebben als er in kan, toch?
Ik leer vooral veel door te kijken naar de andere puppy’s. Een mevrouw met een pitbull heeft het moeilijk met haar dominante jong. De trainster laat haar kijken hoe het moet en probeert, de pup op haar zij te krijgen. Dat lukt gewoon niet. Het beest is zo sterk dat er minstens twee man voor nodig zijn om haar te leren wie de baas is. Uiteindelijk lukt het wel en toont de pup iets van respect voor de trainer maar nog niet voor haar eigen vrouwtje. Ook niet voor de veel grotere, stoere hond die naast haar staat. Met haar blik gefixeerd op het nieuwe slachtoffer laat ze zien wie de baas is en het werkt. De grote hond wordt klein.
Ik kijk naar het hoopje hond tussen mijn voeten. ‘Af’ is het volgende commando, van zitten naar liggen. Ze doet het nog ook. En ik vind het best zo. Als we in de auto zitten naar huis zit Ami op mijn schoot lief te zijn. Ze ligt tegen mij aan, de oogjes vallen dicht. Onze pitbull is moe gespeeld.