Daar heb ik mijn gedachten eens over laten gaan. Want je hoort het overal: WE zijn geen team, we werken niet voor elkaar, we doen geen stap extra. WE zijn boos als we niet mogen spelen, WE juichen niet eens als we zelf niet scoren.
Gisteren keek ik naar Kroatie – Italie. Een spannende wedstrijd. Wat mij vooral opviel was dat al die namen van spelers uit Kroatië zo op elkaar lijken. Dat is handig.
Strinic, Simunic, Dujmovic, Modric, Rakitic, Mandzukic
Zie vooral de laatste letters: nic, vic, ric, tic, kic.
Laten we beginnen om onze jongens namen te geven die niet zo onderscheidend werken. Laten we uitgaan van van Persie. Wat krijgen we dan? Huntie, Bommie, Wielie, Boumie, Vlaardie. Voor de eerlijkheid begin ik ook eens met Huntelaar als naambepaler: Perselaar, Bommelaar, Wielenaar, Boumelaar, Vlaardenaar, Robbelaar..
Zou het helpen? En dan allemaal tekenen van te voren. Dat je trots bent om deel uit te maken van het Nederlands elftal. Dat het je natuurlijk interesseert maar dat je met hart en ziel achter het team staat ook al speel je zelf niet. Dat ‘gekozen’ zijn even veel waard is als spelen. Dat je de grootheid hebt om te zeggen: ’trainer, ik speel niet zoals ik zou kunnen, zet asjeblieft een ander op mijn plaats’. Alles voor het vaderland.
Utopie? Ja. Zolang Wesley Sneijdelaar zegt: ‘ik hoop dat het VOLK achter ons blijft staan….’, zijn we nog een eind verwijderd van ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’.
1 reactie
Doorsturen naar Krakau…