Hoe eerlijk is een hond? Niet!

Onze hond Bas was tijdens de vakantie bij twee echte dierenvrienden. Wat een geruststelling! Eerder hadden we hem twee dagen in een pension gebracht en hoe vriendelijk de mensen daar waren, het kale hok, de stenen vloer, de kou… Onze Bas gaat dat niet redden voor twee weken.

Het hoefde gelukkig ook niet.
Gisteren gingen we Bas ophalen. In ons hoofd zagen wij beelden van een springende, blaffende, jankende Bas die onze bruine tenen zou likken tot ze weer wit waren.

Hij was blij. Hij piepte een beetje, liet zich aaien en ging als de man van het huis ons voor naar binnen. Daar zagen wij dat Mijnheer Bas het goed gehad had. Niet alleen was er de hele dag een bediende tot zijn beschikking maar alles stond eigenlijk tot zijn beschikking. De bank, de stoel, het bed, het ‘buiten’. Hij rook zelfs naar hond. Hoe goed wil je het hebben als je baasjes op vakantie zijn? Nou, gewoon net zo goed.

We pakten de riem om weer op pad naar ‘eigen haard is goud waard’ te gaan en Bas neemt drie stappen achteruit. Ik doe er eentje voor uit, hij eentje naar achteren.

Ik zeg ‘kom, lieverd, we gaan’. Hij zegt ‘neu’. Hij kruipt onder de tafel en kijkt ons van daaronder met kleine oogjes aan.
Wij kennen het vak van verleiden en lokken dus we krijgen de riem om zijn nek. We lachen naar de nepbaas van de afgelopen weken. We doen flink. We laten ons niet kennen.
‘Goh’, zeggen we in de auto tegen elkaar, ‘het leek wel of hij niet mee wilde’.
Vriendin zegt dapper: ‘maar hij piepte wel. Een beetje’.

Bas is zijn huis kwijt, wij zijn onze hond kwijt. Wat hebben zij hem gegeven? Waarmee hebben zij hem omgekocht?
Vandaag gaan we nieuwe kleren met hem kopen, in plaats van vier keer uit, gaan we de hele dag uit. Hij krijgt zijn koningsmaal. We huren een masseur in. Een vrouwtje desnoods. Hij mag over het schone kleed rollen tot het zwart ziet. Dit is zijn dag!

Als het niet werkt, brengen we hem terug.