Ze zeggen dat je stilte niet kunt horen, maar is dat zo. ‘Hoor eens, hoe stil…’
Wat is stilte? Het is meer dan het ontbreken van geluid want zelfs in een omgeving met meer decibellen dan je lief is, kun je stilte ervaren. Maar voelen, ervaren en horen zijn dan ook niet hetzelfde.
Deze week wordt Johan Cruijff herdacht en herinnerd. Door prachtige beelden, indrukwekkende woorden en minuten van luid geklap en minuten van stilte. De minuten van applaus vind ik minder indrukwekkend dat de minuten van stilte. Gisteravond begon elke wedstrijd in de eredivisie met zo’n minuut stilte. En terwijl ik keek naar de stilte werd ik geraakt en trots bijna. Dat ‘wij’ dat kunnen. Even geen gezeik, even niemand die de boel frustreert, even geen competitie maar eerbied en respect. Van welke club je ook bent, sommige mensen verdienen het respect om dat te overstijgen.
Ik probeer me voor te stellen wie nog meer zo’n eerbetoon zou kunnen krijgen in de toekomst. Er zijn er maar weinig vrees ik. Want het gaat om meer dan een hele goede voetballer zijn. Je moet ook een heel goed mens zijn en waarschijnlijk was Cruijff dat.
Doorspelen
Gisteravond tijdens een wedstrijd, de veertiende minuut. Het publiek gaat staan en klapt. De doelman die net de bal opvangt, houdt de bal een minuut lang in zijn handen zodat ook de spelers mee kunnen doen aan het eerbetoon. Hoe anders was dat tijdens de oefen-interland tussen Nederland en Engeland. De veertiende minuut en men speelde door. Ik was verbijsterd eigenlijk. Een wedstrijd die nergens toe doet en nergens over gaat en tijdens die belangrijke minuut spelen ze door alsof hun leven er van afhangt. Hoe makkelijk was het om die bal over de zijlijn te schoppen?
Door respect te tonen verdien je ook respect. Dat gaat er dan ook mis met ons nationale elftal.