Jaren geleden werd het eerste programma gemaakt over mensen die door een ziekte zouden sterven. Mooi en integer. Tegenwoordig heeft zowat elke zender zijn eigen programma over dood gaan. Johny de Mol en Lucille Werner met ‘de reis van je leven’ en ‘mijn laatste keer’. Ook mooi en integer gemaakt maar je vraagt je af waarom de dood plotseling zo leeft. Verkoopt dood? Ik kijk graag naar deze programma’s omdat het me raakt en klein maakt. Nietig en stil. Als alles wegvalt blijft gelukkig voor heel veel mensen nog de liefde over. En we weten allemaal dat het daar eigenlijk om gaat in het leven: liefde.
Bij Pauw zag ik deze week een mooie vrouw met de ziekte van Huntington. Een vreselijke ziekte die geest en lichaam aantast op een mensonterende manier. We zagen beelden van een andere vrouw in een verder gevorderd stadium. Haar man zit naast haar, streelt haar hand en zegt dat zij een totaal andere vrouw is geworden, haar karakter is compleet veranderd en zij is daardoor een vreemde voor hem en anderen en wellicht voor zichzelf maar wie zal dat weten?
De mooie, blonde, stralende vrouw kijkt er naar en ziet haar voorland. Er zit ook een arts-onderzoeker aan tafel. De oplossing is nabij maar het geld is op en heel veel geld is er niet nodig. Een paar miljoen. Dat is voor ons veel geld maar voor de wetenschap, peanuts. Met geld kan er binnen afzienbare tijd een medicijn ontwikkeld worden dat zal werken. De vrouw weet niet of het voor haar op tijd zal zijn maar er is nu een stichting met haar naam. De Joyce Foundation. Je kan geld overmaken en zo helpen om dat medicijn te ontwikkelen. Dit wilde ik even delen.
Want hoe mooi programma’s over de dood ook zijn, ik kijk liever naar programma’s over het leven.