Op de een of andere manier valt deze periode mij niet zo heel erg zwaar. Ik heb een vrouw, een huis, een baan. En in de verte zijn er familie en vrienden. Ik werk graag alleen, dus je begrijpt wat een feest het is geweest sinds maart 2020.
Maar toch. Ik ga op een snel bezoekje bij mijn tweelingzus. Nieuwe knie en net uit het ziekenhuis. Ik kijk door het raam en zie dat haar dochter en man en kleinkinderen er ook zijn. We zijn met teveel mensen. Vriendin en hond laat ik in de auto en met een bos bloemen in de hand, bel ik aan.
Ze wenken me naar binnen, Vriendin ook natuurlijk, en hond. We kunnen makkelijk afstand houden in de grote woonkamer en dat is ook zo. Als ik ga zitten kijk ik naar het stralende gezicht van mijn nichtje. ‘Wat hebben wij elkaar lang niet gezien’, zegt ze vol verbazing. En plotseling voel ik het gemis. Van de vanzelfsprekende manier waarop familieleden elkaar tegen het lijf lopen. Bij een verjaardag, een familieweekend, een feestje zus of zo.
Vrouw & Co
Ons vrouwenkoor stopte een jaar geleden definitief met zingen en optreden. Een weloverwogen besluit. Natuurlijk bleven we elkaar zien, wellicht zouden we een kleine doorstart maken met enkelen leden, anders natuurlijk dan wat het was maar met ruimte voor onze creativiteit en gekkigheid.
Corona.
Afspraken werden afgezegd. Plannen op de lange baan geschoven. Deze week zag ik ze opnieuw. Op een ruim strand waar we op gepaste wijze samen konden zijn. Hoe vertrouwd was het met deze vrouwen. De hug-neiging onderdrukken we manmoedig. We lopen met elkaar op en de tijd is te kort om alle schade in te halen. Maar onze band is nog zo solide.
Wat mis ik ons.
In onze appgroep delen we lief en leed met elkaar. Veel leed. In de afgelopen maanden hebben veel vrouwen een ouder verloren. En als we kijken hoe oud we zelf onderhand zijn is dan is dat dus niet heel opmerkelijk. Wel verdrietig. Daar hadden we vast een lied over gemaakt en gezongen. En we hadden elkaar getroost met een blik, een aanraking, met stilte.
Knuffelkaart
C. en ik maakte een tijd geleden knuffelkaarten. Een pakketje hugs om anderen blij te maken. Laat ik nu gisteren zelf zo’n knuffelkaart ontvangen van G., koorlid. Een lieve kaart met mooie woorden. De kaart werkt dus echt. Ik voel me blij en dankbaar.
Ik ben niet cororaproof gebleken en dat is best een goede les. Ik mis de kleine aanrakingen in woord en gebaar, de glimlach, de slappe lach die je alleen maar krijgt als je echt samen bent, ik mis het spelen, de lichtheid, samen – aangeschoten van de wijn – gelukkig zijn, ik mis het gezien worden en het zelf zien van anderen.
2 reacties
Coronaproof, een nieuw woord, maar absoluut geen blijver. Onmogelijk!
Zo herkenbaar…….