Hij wil gewoon een vrouw

Onze hond heeft het weer. Hij jankt, blaft, piept, ruikt zich een ongeluk. Loopse vrouwtjes in de buurt en hij ruikt het op meters afstand. Boven heeft hij zich nu een stoel eigen gemaakt. Als hij daar op springt kan hij net met zijn pootjes op de vensterbank en tussen die pootjes in strekt hij zijn gespannen koppie en tuurt de straat af. Als een bouwvakker keurt hij het voorbijlopend vrouwschoon.
Uitgaan is altijd prettig, nu niet. Hij trekt me vooruit, bepaalt de route en weet ineens feilloos waar hondjes wonen. Sta ik in een vreemde straat met een hond die bijna de voordeur eruit kijkt. Was mijn hond twee keer groter dan was ik nu nog niet thuis vrees ik. Het is niet anders. Het is de natuur. Zegt men.
Dus loop ik met een stofzuiger aan een touwtje, hij snuffelt zich een hyperventilatieaanval en ik wilde het eerst niet doen maar toch loop ik nu met een plastic zakje in mijn tas. Voor als hij flauw valt.