Wat een mooi televisieprogramma is dat. Hij is een zij. Mensen die in een verkeerd lichaam zijn geboren en die we volgen in hun proces. Gisteren sprongen de tranen in mijn ogen van ontroering. Je hebt Martin, 27 jaar geleden als meisje geboren maar dat voelde hij zich nooit. In een programma van twee jaar geleden zie je hoe moeilijk en ondraaglijk het leven is voor hem. Hij gaat het proces is om de man te worden die hij diep van binnen al is. In het programma van deze week zien we hem na een ingrijpende operatie waar zijn borsten, baarmoeder en eierstokken zijn weggehaald. Doodziek is hij geweest, maanden van herstel. Maar nu straalt hij. Martin vraagt zijn vriendin ten huwelijk te midden van vrienden en familie. Op het strand waar hij eerst mijmerde over het beëindigen van zijn leven, begint hij nu het nieuwe leven, eindelijk.
Dan heb je Rens, geboren als Renske. Twaalf jaar oud. Een moedig, gevoelig mannetje. Hij gaat zijn nieuwe klas in het voortgezet onderwijs vertellen wie hij is. Op de vraag waarom hij dat nu doet zegt hij: ‘Nou, we hebben vrijdag gym, in welke kleedkamer moet ik nu zijn’? Als kijker houd ik mijn hart vast. Deze mooie jongen is zo dapper, laat hem heel alsjeblieft.
We zien hem zijn verhaal vertellen en hij eindigt dit indrukwekkend. ‘Ik hoop dat jullie me nu niet minder respecteren als gisteren of eergisteren, toen ik nog gewoon Rens was voor jullie’. De kinderen in de klas klappen. En ik duim dat ze blijven klappen voor hem, elke keer als ze hem zien. Mensen verdienen respect omdat ze willen worden wie ze zijn. Alleen is voor de één die weg vrij eenvoudig te bewandelen, voor de ander is het een heldendaad. Uit nood gedwongen.