Vriendin is jarig. Al voor de zoveelste keer. Toch went het niet bij haar. Zij is één van de weinige volwassenen die het leuk vindt om jarig te zijn en dat vind ik ook leuk.
Wij vieren tegenwoordig onze verjaardagen in etappes, een beetje zoals een Marokkaanse bruiloft, het duurt een paar dagen. We hebben de avond ervoor, de birthdaybeforeday. Die avond vieren we met cadeautjes en een drankje natuurlijk. Dan is er de dag zelf en vaak vieren we het daarna nog met familie en vrienden.
Gisteravond zei Vriendin hoe fijn zij het nog steeds vindt om jarig te zijn. Vroeger als kind, vertelt ze, vond zij het ook geweldig als haar moeder jarig was. Maar ze zag toen dat volwassenen toch een ander gevoel bij verjaardagen hadden en dat vond ze zo erg. Dat wilde zij niet laten gebeuren. Die blijheid moest blijven. En dat is haar gelukt.
Wat Vriendin heeft, dat heb ik ook niet meer. Dat blije intense gevoel van binnen dat het helemaal jouw dag is. Die kriebel in je hart. Wel de herinnering er aan en dat is ook heel bijzonder.