Hieperdepiep

Gisteren vierden twee kleine jongetjes hun verjaardag. Samen. De één werd vier, de ander zes. Neefjes van elkaar, zoontjes van twee neven van mij. Een dag ervoor deden Vriendin en ik een armzalige poging om cadeautjes te scoren voor hen. Moedeloos werden we ervan.

Ik besprak het met Zus die het zelfde probleem had, alleen nog een stapje erger. Want zij wilde gewoon echt iets leuks voor een jarig kind kopen, iets aparts, met aandacht uitgekozen. Die hoop heb ik allang geleden opgegeven. Ik wil iets kopen. Maar Zus is al snel een uur of drie bezig met een cadeautje voor een jarige dreumes.

Tafel

Maar we weten allemaal hoe het gaat. Je komt binnen, het kind staart aandachtig naar het pakje, het pakje wordt uitgepakt en op tafel gezet bij de rest van de cadeautjes. Uitpakken, daar gaat het om. Scheuren en de spanning van wat er in het pakje zit.

Voetbal en een tekenblok

De dag ervoor staan Vriendin en ik met een bal in onze hand. Dat vinden wij leuk. Een mooie bal van leer en helemaal niet duur. En een badmintonset met shuttle. En twee badjes met een bal. Dat vinden wij ook leuk. Maar ja, vinden zij dat leuk? Dan sta ik bij de tekenspullen en herinner me hoe blij wij vroeger waren met een leeg, dik, tekenblok. Met stiften en kleurpotloden. Maar ja. We lopen een andere winkel in. Een boek, ook zo lekker educatief is dat, lezen is goed maar lezen zij? Volgens mij heb ik ze nooit kunnen betrappen of hun voorliefde voor letters. Dus die boeken slaan we over. Snoep dan? Zo’n hele, grote zak? Nee natuurlijk niet.

Geld

Als je het echt niet meer weet geef je geld. Ik bedenk hoe leuk het is om een portemonneetje te kopen en daar wat centjes in te doen. Dan hebben ze én een cadeautje én centjes. Dus gaan we op zoek naar jongensportemonneetjes. Die zijn er niet. Wel voor meisjes, die moeten op de centen letten maar voor stoere jongens? Uiteindelijk vinden we portemonneetjes in de vorm van een hondenkop. Maar ja, van één jongetje weten we zeker dat ‘ie niet echt van  honden houdt, sterker nog, bang is. We laten het uit onze handen vallen.

We kopen uiteindelijk twee radiografisch bestuurbare auto’s (voor een belachelijk prikkie dus of ze werken….),  dingen die wij leuk vinden. En zeggen hoopvol tegen elkaar dat, als zij het niet leuk vinden, wij er tenminste nog mee kunnen spelen. Op naar de volgende winkel voor de batterijen (9 volt en 4 maal AA), die erbij horen maar er niet bij zaten. Als we thuis de cadeautjes willen inpakken komen we erachter dat we geen kindercadeaupapier hebben…

Dat moet anders kunnen

Vroeger had je een conference van Wim Sonneveld, als oude opa. Hij blijft bij de deur staan en krijgt een pakje in de hand gedrukt en er wordt gewezen naar het kind dat hij moet zoenen. Dat wil ik ook. Dat wijzen hoeft (nog) niet maar zo’n pakketservice bij de deur. Ik zeg: Doen.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden