Hi mam

Heb je het kunnen volgen, onze bruiloft? Ik ben getrouwd. En wat niemand voor mogelijk had gehouden die ons kent, ik durf het bijna niet te zeggen, maar we leken wel prinsesjes… Grappig heh. Het was zo mooi mam, jammer dat je er niet bij was, ik heb je gemist. Echt gemist. Dan hadden we alles kunnen delen. Daarom doe ik het nu zo.

We werden opgehaald in een Limo! Dachten dat we met broers barrel zouden rijden, maakte me al helemaal druk over parkeersplaatsen enzo op het Noordeinde. Dat weet je mam, dat is altijd druk. Maar die limo dus. We hebben alleen maar een half uur met een domme glimlach op onze gezicht in die auto gezeten.

En al die mensen die daar op ons wachtten… een droom. En mooi weer, een zonnetje, precies goed voor een huwelijk in een perfecte tuin in in onze perfecte stad, Den Haag. Ja toch, mam?

Ik wilde geen entree, nou, we hebben er één gekregen, applaus, zo’n mooi warm applaus. En veel mensen, en een lange weg te gaan naar het bankje waar onze trouwambtenaar Rinus stond. Rinus was fantastisch. In zijn mooie pak met sjaal en kleurrijke schoenen. Wat een kleurrijke man, wat een prachtige woorden en wat mooi om iemand zo betrokken te zien bij de wereld en bij ons. Gelukkig is hij homo, want we zijn een beetje verliefd geworden op hem.

En dan de schatten, Nova en Tara met onze ringen. Mijn koor Mevrouw Sarah, ontroerend, het koor van het werk van T. mooi. En een high tea om je vingers bij af te likken. Ik vrees dat dat precies is wat ik gedaan heb, vingers aflikken, weinig gegeten omdat iedereen komt zoenen. Mijn mond staat nog op de ‘zoenstand’, gewoon kramp in mijn lippen en wangen. En maar zeggen dat lachen gezond is… ik weet het niet.

Mam, iedereen is bang dat we in een gat vallen. Maar er is geen gat, juist niet. Er is een enorme hoeveelheid liefde en warmte om voorlopig voor de eerste tien jaren alle gaten te vullen die er eventueel kunnen ontstaan. En daarna vieren we weer een feestje.

Het glimlachen is voorlopig nog niet voorbij. Ik ben getrouwd met een fantastisch mens.